ΕΙΣΜΝΗΜΗΝ
Η μικρή εντεκάχρονηεπαίτισσα των φαναριών της Θεσσαλονίκης έπεσε νεκρή στηνάσφαλτο, αφού το ποδηλατάκι της συγκρούστηκε με ένα λεωφορείο. Τραγική ηκατάληξη.
Ακόμα πιο τραγικότο γεγονός ότι το άψυχο κορμάκι της δεν το αναζήτησε πατέρας, δεν το αναζήτησεμητέρα.
Κανονικά θα έπρεπεόλοι να σκύψουμε το κεφάλι, και να νοιώσουμε έστω για ένα δευτερόλεπτο ένααίσθημα ενοχής.
Στην μνήμη τουμικρού κοριτσιού, αναρτούμε ταπαρακάτω κείμενα και ποιήματα.
Για την act4children
Ας δακρύσουμε τουλάχιστον
Τιςπροηγούμενες μέρες ακούσαμε μια είδηση, που πέρασε σε χαμηλή σειρά προτεραιότητας στα μέσαμαζικής ενημέρωσης. Ένα μικρό κοριτσάκι, ηλικίας περίπου 11 ετών, έπεσε θύματροχαίου σε σύγκρουση που είχε το ποδήλατό της με ένα λεωφορείο στηΘεσσαλονίκη.
Τομοιραίο αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτής ήταν το μικρό κοριτσάκι, το βλασταράκιαυτό, το παιδί κάποιας μάνας, το παιδί που θα μπορούσε να είναι κόρη τουκαθενός μας να πέσει νεκρό.
Όπωςλένε, ήταν μια μικρή επαίτησα τωνφαναριών της μεγάλης, πρώην πολύβουης και γεμάτης ζωή πόλης.
Τοάψυχο κορμάκι του μικρού κοριτσιού, ενσαρκώνει ίσως την πορεία που επιφυλάσσουνοι μεγάλοι και τρανοί στις κοινωνίες, στους λαούς και στις χώρες.
Ωστόσο,το τραγικό ζήτημα εδώ είναι ότι το άψυχο κορμί του μικρού παιδιού δεναναζητήθηκε μέχρι σήμερα από κανέναν.
Κανέναςπατέρας, καμία μάνα, κανένας οικείος δεν αναζήτησε το μικρό αυτό παιδί για νατο οδηγήσει στη τελευταία του κατοικία με τον τρόπο που του πρέπει και τουαξίζει.
Οιπληροφορίες και οι φήμες λένε, ότι ίσως είναι από μια χώρα της Βαλκανικής.
Τοβέβαιο είναι ότι το παιδί αυτό, είναι ένα από τα τραγικά θύματα της άγριαςμετανάστευσης λόγω φτώχειας, της προσπάθειας για αναζήτηση όχι απλά μιας καλύτερηςζωής αλλά επιβίωσης, της προσπάθειας για να υπάρξει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι τηςοικογένειας.
Τοπαιδί αυτό, ενσαρκώνει δεκάδες άλλους μετανάστες, χιλιάδες άλλα παιδιά τηςίδιας ηλικίας που πνίγονται σε σαπιοκάραβα δουλεμπόρων, που ανατινάζονται σενάρκες συνόρων, που πεθαίνουν χωρίς να το μαθαίνει κανείς σε κάποια φανάρια ήστις παγωμένες νύχτες κάποιας πόλης χωρών και κρατών που δηλώνουν ότιβρίσκονται στον πολιτισμό του 21ου αιώνα.
Άλλαμικρά παιδιά, γίνονται θύματα καταναγκαστικής εργασίας, υποχρεωτικής πορνείας ήtrafficking από κυκλώματα τα οποία θησαυρίζουν καιβγάζουν δισεκατομμύρια σε βάρος του πόνου ανθρώπων που προσπαθούν απλά ναεπιβιώσουν.
Ημικρή επαίτησα της μεγάλης πόλης άφησε την τελευταία της πνοή στην άσφαλτο,αφού η σύγκρουση που είχε το μικρό ποδηλατάκι της με το λεωφορείο ήταν άνισηκαι εκ των προτέρων χαμένη.
Μοιάζειμε την άνιση μάχη που δίνουν εκατομμύρια ανθρώποι στο πλανήτη, οι οποίοι υποβάλλονται στο μαρτύριο τουυποσιτισμού, της ασιτίας, της φτώχειας, της μιζέριας, του αναλφαβητισμού.
Απέναντισ’ αυτό το φαινόμενο, η υποχρέωση όλων είναι όχι απλά η καταγραυγή αλλά η μάχηγια να αλλάξει ολόκληρος ο πλανήτης, να γίνει ένας πλανήτης δημοκρατικός, πλήρης σοσιαλιστικών ιδεωδών που στοκέντρο της ζωής του θα είναι ο άνθρωπος.
Γιασήμερα όμως ας δακρύσουμε έστω, για το μικρό κοριτσάκι.
Του Κώστα Σκηνιώτη
Ποιητή
Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων
Λογοτεχνών
Της Φιλιώς Γκαβαλιζούδη
Ένα παιδί
Δειλά κρυφοκοίταξα
από τη χαραμάδα της ψυχής.
Στην άκρη της κάμαρας,
καθισμένο στο πάτωμα,
πλάι στο παράθυρο,
ένα παιδί.
Το φώναξα με το όνομά σου.
Εδώ είμαι αποκρίθηκε. Έλα…
Δειλά άπλωσα το χέρι.
Το παιδί με τράβηξε κοντά του.
Κάθισα πλάι του.
Έγειρε το κεφάλι του στον ώμο μου.
Έμεινα ακίνητη.
Αφουγκράστηκα την ανάσα του.
Αιχμαλώτισα τη στιγμή.
Δειλά με φίλησες στο μέτωπο.
Κι έπειτα απαλά στα χείλη.
Μέσα στα μάτια σου,
χαμογελώντας το παιδί,
μου έγνεψε σ’ αγαπώ.
Της Ελένης Σκρέκου
Ο ΠΟΘΟΣ ποίηση του Ηφαιστίων Κυπριώτη
Πόθος λικνίμενος του αιθερικού
Πύλη του νου, φυγόκεντρος προς τον ουρανό.
Ωραιόσχημες υγρές εικόνες του μυαλού.
Χύνονται στη στέρνα της γλυκειάς νιότης.
Απερίγραπτες –απερίφραστες χαρές
βαδίζουν στην άκρη του γκρεμού,
νιόφτερο πουλί με γρανιτένια θέληση
ώριμου ασπραετού.
Στα άδυτα αυτά σάλεψαν πολλές υφαντές καρδιές
ξαναμμένες απ’ το φως,
με πανωφόρι ιερόπλεκτο Αστέρι
για του πόθου το γλυκό καρτέρι.
Τα άνθη σκόρπια στις οδούς,
τα παίρνει ο αγέρας,
και να χρυσάνθεμα! στο κόκκινο της μέρας.
Η φύσις τρίμορφη ρέει νέκταρ,
το νάμα κυλά από θεία πηγή
και ξεσπά μύθους, καταδεικνύοντας το αγαθό.
Μενάδια αμπέλια, σατιρικά λεν τραγούδια
με μια κιθάρα που σαγηνεύει με νότες,
και ο Σειληνός παραμονεύει για το απρόσμενο,
ανάλαφρος –ακάματος ταξιδεύει,
σιμά πορφυρή Νεράιδα να χορεύει.
Λατομεία πυρωμένα οι λογισμοί,
σαν ιδρώτες κυλούν από το περιβόλι
του κάθε εαυτού.
Τους κίονες του πόθου κρατούν Ερωδιοί,
και τους ακούμπησαν στη γη
ξεκούραση να βρουν.
Κάθε στιγμή περιμένω να τους δω!
μα τους ακούω από καιρό,
γύρους να κάνουν στο μυαλό.
Κι όταν ανάβουνε φωτιές,
περνούν τα μάτια και ξεναγούν στα σωθικά
πνεύματα όσια αγιαστά,
σηκώνουν για χορό τα άλογα.
Λύρες ηχούν μελωδικές από Μούσες λαμπερές,
πανάκριβες ανάσες Υποφήτων,
θερμόπληκτα άστρα σεργιανούν,
το δήθεν αλλαζονικά χάνεται
απ΄την αυλόπορτα του αιθερικού.
Ασκληπιάδες τώρα πέρα δώθε κάνουν κέφι,
φτερωτές νηοπομπές στολίζουν τη νύχτα,
γόητες φαντασμαγορική παίρνουν μορφή
μελένιο φιλί ουράνιο στα χείλη να λάβεις.
Εικόνες του πόθου εξάπτερες περιλάλητες,
στρατηλάτες του πνεύματος εξορμάνε,
γλυκόλαλες Νύμφες των μακάρων αοιδούν.
Ηλιόμορφες αστραφτερές σκέψεις σεργιανούν
στου Πόντου τις αμέτρητες γωνιές
σαν αγέρωχα σπαθιά οι νότες λαμποηχούν.
Μια αγαλλίαση σε πιάνει στην πορεία,
αντικρύζοντας παρωχημένα όνειρα αληθινής
ουσίας
το νεανικό μειδίαμα κατεβάζει
λουσμένα με φως οράματα.
Γιατί δεν παρηγοριέται η ψυχή μ’ απόηχους
γεννημένους απ΄τους μύθους τους αγνούς
ντυμένους παραμύθια.
Ο πόθος ξεδιπλώνεται σαν Ουράνιο Τόξο
μετά από Κεραυνοβόλα σχέδια,
ο σεισμός να γίνεται αισθητός στις καρδιές.
Αλλά σιωπή μες την ψυχή,
που θαρρετά περιμένει,
την θεία μοίρα της!
Gibran, Khalil, 1883-1931
Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά.
Ο Πρώτος Εαυτός:
Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του την ημέρα και να ξαναδημιουργώ την θλίψη του τη νύχτα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την μοίρα μου, και τώρα επαναστατώ.
Ο Δεύτερος Εαυτός:
Η δικιά σου μοίρα είναι καλύτερη από την δικιά μου, αδελφέ, γιατί μου δόθηκε να είμαι ο χαρούμενος εαυτός αυτού του τρελού. Γελώ το γέλιο του και τραγουδώ τις χαρούμενες ώρες του, και με τριπλο-φτερωμένα πόδια χορεύω τις φωτεινότερες σκέψεις του. Εγώ θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη μου ύπαρξη.
Ο Τρίτος Εαυτός:
Και εγώ ο από αγάπη κυριαρχούμενος εαυτός, ο φλεγόμενος πυρσός του αχαλίνωτου πάθους και των φανταστικών επιθυμιών; Εγώ ο αρρωστημένος από αγάπη εαυτός είμαι που θα έπρεπε να επαναστατήσει εναντίον αυτού του τρελού.
Ο Τέταρτος Εαυτός:
Εγώ, απ´ όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί τίποτα δεν μου δόθηκε εκτός από απεχθές μίσος και καταστροφική αηδία. Εγώ είμαι, ο θυελλώδης εαυτός που γεννήθηκα στης μαύρες σπηλιές της Κόλασης, αυτός που θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και να μην υπηρετεί αυτόν τον τρελό.
Ο Πέμπτος Εαυτός:
Όχι, εγώ είμαι, ο σκεπτόμενος εαυτός, ο φαντασιόπληκτος εαυτός, ο εαυτός της πείνας και της δίψας, αυτός που είναι καταδικασμένος να τριγυρνά χωρίς ξεκούραση ψάχνοντας άγνωστα και όχι ακόμα δημιουργημένα πράγματα· εγώ είμαι, όχι εσείς, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω.
Ο Έκτος Εαυτός:
Και εγώ, ο εργαζόμενος εαυτός, ο θλιβερός εργάτης, που με υπομονετικά χέρια και γεμάτα λαχτάρα μάτια, κάνω τις ημέρες εικόνες και δίνω νέες και αιώνιες μορφές στα άμορφα στοιχεία - εγώ είμαι, ο μοναχικός, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια σ´ αυτόν τον ανήσυχο τρελό.
Ο Έβδομος Εαυτός:
Πόσο περίεργο που όλοι σας θα έπρεπε να επαναστατήσετε ενάντια σ´ αυτόν τον άνθρωπο, επειδή ο καθένας σας έχει μια προκαθορισμένη μοίρα να εκπληρώσει. Α! να μπορούσα να ήμουν σαν κάποιον από εσάς, ένας εαυτός με προαποφασισμένη μοίρα! Αλλά δεν έχω καμία, είμαι ο κάνω-τίποτα εαυτός, αυτός που κάθεται στο άλαλο, κενό τίποτα και ποτέ, ενώ εσείς είστε απασχολημένοι να ξαναδημιουργείτε ζωή. Εσείς είστε ή εγώ, γείτονες, που θα έπρεπε να επαναστατήσω;
Όταν ο έβδομος εαυτός μίλησε έτσι, οι άλλοι έξι τον κοίταξαν με οίκτο και δεν είπαν τίποτα άλλο· και καθώς η νύχτα πύκνωνε ο ένας μετά τον άλλο έπεσαν για ύπνο τυλιγμένοι σε μια νέα και χαρούμενη υποταγή.
Αλλά ο έβδομος εαυτός παρέμεινε να κοιτά και να παρατηρεί το τίποτα, το οποίο βρίσκεται πίσω απ´ όλα τα πράγματα.
- "Ο Τρελός"-
