ΟΧΙ

            Με αφορμή την επέτειο για τον μεγάλοαντιφασιστικό αγώνα του Ελληνικού Λαού που στη συνέχεια οδήγησε στις χρυσέςσελίδες της Εθνικής Αντίστασης, έρχονται μοιραία στο μυαλό σκέψεις γύρω απόμεγάλα αλλά και μικρότερα ΟΧΙ που συλλογικά αλλά και προσωπικά ο καθένας και ηκάθε μια οφείλουμε να λέμε.

 

            Σήμερα με αφορμή τη βαθιά κρίση τουΣυστήματος, και τις βίαιες αλλαγές που προωθούνται σε βάρος του κόσμου τηςεργασίας, των συνταξιούχων και της νεολαίας υπάρχουν μια σειρά ζητήματα ταοποία πρέπει αφενός να αρνηθούμε και αφετέρου να πασχίσουμε, να αγωνιστούμεσυντεταγμένα και συλλογικά για να τα αλλάξουμε:

 

ΟΧΙ στη μάστιγα της ανεργίας πουαρχίζει να τρώει κυριολεκτικά τα θεμέλια της κοινωνίας. Πρόκειται για τημεγαλύτερη, ισχυρότερη, συντεταγμένη, και το χειρότερο νομότυπη γκετοποίησημεγάλων ποσοστών των νέων και των μεγαλύτερων ανδρών και γυναικών. Όλο καισυχνότερα βρίσκουμε ανθρώπους να ψάχνουν τους κάδους των σκουπιδιών.

 

ΟΧΙ στην έξαρση και στην εξάπλωση τωνΝαρκωτικών και εν γένει ουσιών. Παρατηρούμε με τρομερή ανησυχία δεκάδες,εκατοντάδες νέους ανθρώπους κυριολεκτικά μέσα στους δρόμους της Αθήνας ναπεριφέρονται άρρωστοι από τη μάστιγα των ναρκωτικών και να γίνονται θύματααδίστακτων εμπόρων. Ταυτόχρονα μια σειρά ασθένειες που κινούνται γύρω από τημάστιγα αυτή αρχίζουν να εξαπλώνονται ξανά με ταχύτητα.

 

ΟΧΙ στην ανοικτή πρόκληση τηςπορνείας που η ανέχεια δημιουργεί. Όλοι συζητάμε για την έξαρση του φαινομένου,από πρόσωπα της διπλανής πόρτας, όλοι συζητάμε για την εμφάνιση του φαινομένουξανά σε μεγάλη έκταση στους δρόμους και στις λεωφόρους της Αθήνας, αλλά καιολόκληρης της χώρας.

 

ΟΧΙ στη διάλυση του Κοινωνικού Κράτους,που οδηγεί τις οικογένειες στο να μην είναι σε θέση να περιθάλψουν με τον τρόποπου θα ήθελαν τα παιδιά τους αλλά και τους εαυτούς τους. Ειδικά εδώ πρέπει νααρνηθούμε το κλείσιμο της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής Παίδων, που βάζει σεκίνδυνο τη ζωή πολλών μικρών παιδιών.

 

ΟΧΙ στα φαινόμενα κατάθλιψης καιελλιπούς σίτισης που αρχίζουν να εμφανίζονται στα σχολειά της χώρας. Είναι γνωστέςοι καταγγελίες των δασκάλων και της ΔΟΕ για τα φαινόμενα αυτά. Φαινόμενασύμφυτα με την ανεργία, και την ανέχεια που οδηγεί το ένα τρίτο του πληθυσμούκάτω από τα όρια της φτώχειας.

 

ΟΧΙ στη διάλυση της κοινωνικήςσυνοχής και στον κοινωνικό αυτοματισμό. Βρισκόμαστε σε μια φάση που σκοτεινάκέντρα, με φασίζουσες, φασιστικές και ρατσιστικές απόψεις επιδιώκουν νασπρώξουν τη μια ομάδα εργαζόμενων ενάντια στην άλλη, με προφανή και ουσιαστικόστόχο τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, που μπορεί να οδηγήσει σεσυντεταγμένους αγώνες με αιτήματα που συνοψίζουν και εκφράζουν τα μεγάλα υψηλάιδανικά του Εργαζόμενου Λαού.

 

            Μπροστά μας ανοίγεται μια σκληρή καιδύσκολη περίοδος. Πέραν όλων των άλλων, πέραν των κοινωνικών αγώνων για τηνανατροπή αυτών των καταστάσεων, η κάθε μια και ο καθένας από μας οφείλει ναεπαναπροσδιορίσει σκέψεις και απόψεις, να επαναπροσδιοριστεί στα νέα δεδομένα,και κυρίως να οπλίσει και να οπλιστεί με το μεγάλο ιδανικό της Αλληλεγγύης.Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο ένας χρειάζεται τον άλλον. Σήμεραπερισσότερο από κάθε άλλη φορά το Εμείς γίνεται αναγκαία προϋπόθεση για ναανθίσει η ελπίδα για το αύριο.

 

Σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιοεπίπεδο, επιχειρείται σήμερα ένας κοινωνικός, οικονομικός, γεωπολιτικός, νέος καταμερισμόςπου έχει σκοπό και στόχο να περάσει η δομική κρίση του ΚαπιταλιστικούΣυστήματος στις πλάτες των Λαών. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τοπαγκόσμιο και διαρκές αίτημα για Σοσιαλιστική Προοπτική και είναι ορατό καιαναγκαίο. 

 

 

                                                Στον μπάρμπα Γιάννη

Αυτόκλητοι

ανέλαβαντην ταφή μας,

απρόσκλητοιήρθαν.

Πρώταέβαψαν στα μαύρα

τουςτοίχους των σπιτιών μας,

ταπεζοδρόμιά μας,

τουςτάφους των οικείων μας.

Ύστερα

έναμαύρο σταυρό χάραξαν

σταμέτωπά μας,

στωνπαιδιών μας τα πρόσωπα.

Καιοι λυγμοί των μανάδων μας,

τοκλάμα των γυναικών μας,

μαύραδάκρυα έσταζαν.

Ναμας θάψουν θέλουν

μεμαύρο πουκάμισο,

μαύροπαντελόνι,

μαύρηγραβάτα.

Μηκατέβεις τώρα

μπάρμπαΓιάννη Σκαρίμπα.

Λίγοακόμα ανέμενε

καιέπειτα κατέβα.

Όπωςέφυγες,

μεπαντελόνι κόκκινο,

μεπουκάμισο κόκκινο

μεγραβάτα κόκκινη,

μεκαρδιά κόκκινη.

Ναμας θάψουν θέλουν,

αλλάτο αίμα

απότη γέννηση του κόσμου

ήτανκόκκινο.

Μέσαστου χώματος τη ζέστη

θαεξατμιστεί και θ’ ανεβεί,

θαγίνει κόκκινη βροχή

καιθα τους πνίξει.  

 Κώστας Μ. Σκηνιώτης

Ποιητής

Μέλοςτης Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών