Ύδωρ καθάριο 

Μειδίαμα

ένας αητός στο βάθος

αειθαλές, ολάνθιστο λουλούδι

σκάλα μακριά κυματιστά μαλλιά  

ρόπτρο στου ορίζοντα την πόρτα

του χρόνου τη συνέχεια σημαίνει

ίδιο το πέταγμα αιώνες

ψάχνει του ουρανού τη σκέπη

άσπρα σπίτια σκαλωμένα

Στων σύννεφων τις άκρες.

Μειδίαμα

στο βάθος μία γερακίνα

ακούσια το ύδωρ αναβλύζει

βροχή από πηγή καθάρια

ρόπτρο στης θάλασσας την πύλη

βουτιά στου άγνωστου την έλξη

ίδια του ακροβάτη η ματιά

στου κόσμου την τραμπάλα ̇

αύρα, γλυκοξυπνάει η μέρα

Η νύχτα γίνεται φωτιά.  

Του Κωνσταντίνου Σκηνιώτη

Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

Στην πρωινή αχλή ονειρεύομαι

σαναπό αρχαίο άγαλμα, μάρμαρο ναξιώτικο

άσπρολαξεμένο το πρόσωπό σου!

Ταχείλη σου ακούμπησες στις παλάμες μου

αμέτρηταφιλιά – φιλιά  τις γέμισες

Όνειρομαγεμένο!

……. 

 Κίρα

Αυτό δίνει την απάντηση όταν γράφουμε και σβήνουμε...

Αυτό απεικονίζει και τα δυνατά πανιά και τα σκονισμένα αμπάρια...

Αυτό θα πάει το πιο μακρινό ταξίδι, έστω ως χάρτινο και ανεμοδαρμένο...

Κι αν δεν φτάσει σε παραλίες που όλοι ονειρεύτηκαν, θα έχει φτάσειεκεί που διάλεξε...

ΆρτεμιςΣταματίου