ΑΥΛΩΝΑΣ

            Οι περισσότεροι κατά πάσα πιθανότηταέχουμε ταυτισμένη την περιοχή του Αυλώνα με το στρατόπεδο των τεθωρακισμένων.

            Στην ίδια όμως περιοχή βρίσκεται καιτο σωφρονιστικό κατάστημα ανηλίκων, το οποίο «φιλοξενεί» περίπου 400 παιδιά.

            Είναι παιδιά από διαφορετικέςεθνότητες, εθνικότητες, θρησκεύματα, χρώματα.

            Είναι παιδιά που σε κάποια στιγμήτης ζωής τους, παραπάτησαν και βρέθηκαν σε έναν ολισθηρό και δύσκολο δρόμο.Σήμερα, πληρώνουν το τίμημα για να καταφέρουν να βγουν και πάλι στο φως της ζωήςκαι της ελευθερίας, αυτής έστω της ελευθερίας που απολαμβάνουμε όλοι εμείς πουείμαστε έξω. Αν μπορεί κανείς να ονομάσει έξω, αυτό που σήμερα υπάρχει στηνκοινωνία.

            Βρέθηκα εκεί αυτές τις γιορτινέςμέρες, και είχα την τύχη να παρακολουθήσω τα παιδιά να διαβάζουν ποιήματα καιπαραμύθια, να ψάλλουν ύμνους, να παίζουν θεατρικό σκετς, να τραγουδάνε, και ναχορεύουν.

            Βρέθηκα εκεί και πήρα ένασυγκλονιστικό μάθημα ζωής.

            Σε αυτόν τον σκληρό χώρο, διαπίστωσαγια μια ακόμη φορά, ότι οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να συμβιώνουν αρμονικάανεξάρτητα από το χρώμα, το φύλλο, το θρήσκευμα, την εθνικότητά τους.

            Τα παιδιά αυτά, που μέσα από τιςδραματικές δυσκολίες που περνάνε, προσπαθούν να εκπαιδευτούν, να μάθουνγράμματα, να διαβάσουν λογοτεχνία και ποίηση, να σπουδάσουν. Βρέθηκα εκεί καιγνώρισα ένα παιδί απ’ αυτούς, το οποίο βραβεύτηκε καταλαμβάνοντας την τρίτηθέση στο διαγωνισμό της μαθηματικής εταιρίας, γνώρισα ακόμα έναν ταλαντούχομουσικό που τραγουδούσε υπέροχα και έπαιζε παραπάνω από τρία μουσικά όργανα.

            Εκεί στον Αυλώνα, οι υπεύθυνοι καικυρίως η διευθύντρια του καταστήματος και ο διευθυντής του σχολείου, μαζί μεόλο το προσωπικό και τους δασκάλους – καθηγητές δίνουν μια ωραία μάχη ζωής.Παρά τα πολλά και μεγάλα προβλήματα, παρά την έλλειψη πόρων, παρά το γεγονόςότι εκεί έπρεπε να είναι ο μισός αριθμός παιδιών.

Τα παιδιά από τον Αυλώνα, μαςανάβουν αληθινό φως και μας θυμίζουν ότι ειδικά αυτές τις μέρες, το μυαλό καικυρίως οι πράξεις Αλληλεγγύης μας πρέπει να στραφούν στους συνανθρώπους μας πουπερνάνε τις μεγάλες δυσκολίες μας.

Αστέγους, ανθρώπους με προβλήματαεξάρτησης, ανθρώπους που είναι στα νοσοκομεία και τις φυλακές, ανθρώπους πουτους βασανίζει η φτώχεια.

Χρειαζόμαστε δίκτυα πραγματικήςαλληλεγγύης. Που ξεπερνάνε τα όρια της φιλανθρωπίας, και βρίσκουν τονανθρώπινο, κοινωνικό, ουμανιστικό, ταξικό χαρακτήρα τους.

Χρειαζόμαστε αλληλεγγύη, αλλά κυρίωςχρειαζόμαστε ανατροπή αυτής της άδικης από κάθε άποψη κοινωνικής κατάστασης.Χρειαζόμαστε έναν ανοιχτό ορίζοντα ελπίδας και ανθρωπιάς. Πρέπει να παλέψουμεγι’ αυτό.

Του Κώστα Σκηνιώτη

 Ποιητή

Μέλοςτης Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών