Ωδή

Κι όμως είναι απλή

δύο λέξεις αρκούν

ίσως ένα ίσον μεταξύτους

ίσως και το ίσονπεριττό να’ ναι.

Εξίσωση με πολλούςαγνώστους

- έτσι μας τηδιδάσκουν εξ’ αρχής -

αλλεπάλληλεςσυνεπαγωγές

τη λύση να ελέγχουν.

Ένα βλέμμα στηνανατολή που χαράζει

ένα ηλιοβασίλεμαροδοκόκκινο

αεράκι που θροΐζει ταφύλλα

νερό που τρέχει σερυάκι.

Δυο παιδικά μάτια

άλλοτε νεογέννητακλειστά

άλλοτε γελαστάπολύχρωμα

άλλοτε καφετιάδακρυσμένα.

Δυο αγκαλιασμένανιάτα

ένα γεμάτο φιλί στοστόμα

σου φυσάω αγάπηπαντού

με κάνεις όμορφο καιδυνατό.

Δυο σφιχτοδεμέναμπράτσα

μαζί κι ας είναιδύσκολα

να κρατήσουμε κιάλλους

να αδράξουμε τον Ήλιο.

Δυο ηλιοβασιλέματα

χέρι – χέρι σεπερίπατο

πρόσωπο και δέρμαχαραγμένα

μάτια  όμως, σπινθηροβόλα ακόμα.

Ωδή

νάρχεσαι ρε φίλε μηχάνεσαι

όταν η μέρασκοτεινιάζει

τις στιγμές τηςμοναξιάς

άγγιξέ με.

Σε ψάχνω

ανοίγω όλα τασυρτάρια

τις κρυψώνες μας αποκαλύπτω

σημειώματα γραμμέναμε κώδικα

νάρχεσαι.

Πονάω

ο κόσμος αυτός μεπληγώνει

αίμα ρέει άδικα σευπονόμους

κόπος που δενκαρπίζει

άνθη που βέβηλα χέριακόβουν.

Σε θέλω

νύχτες το δάκρυπέφτει ασταμάτητα

ποτάμι απουσίας καιπροσμονής

ιστιοφόρο τριγυρίζειςστις φλέβες μου

η καρδιά μου η Ιθάκησου.

Ωδή

στα νεογέννητα τηςΑφρικής παιδιά

στις Ασιάτισσες μάνες

στους κατατρεγμένουςεπί γης

στους ατενίζοντες τ’αστέρια.

Ωδή

στης εξίσωσης τη λύση

- εστία όλων οπλανήτης -

συντροφικότηταςαδελφοσύνη  και αλληλεγγύη

το ίσον που μαςλείπει.

                                                  Ave

Εξύμνησον τη σεπτήωραιότητα

-  υπαρκτό το μη ορατό δι οφθαλμόν -

άτι αφηνιασμένο ηφαντασία.

Ερεύνησον   και το ανύπαρκτο φαινόμενο

- υπερβατό και τοαπίθανο -

ακούραστο τηςθάλασσας το απέραντο.

Ελθέτω στις τάξειςσου το ύψος

- υπόκλιση  στης Ιστορίας το μέτρο -

ανέτρεψον τουςγραμματείς και φαρισαίους.

Ελευθέρωσον τους επίΓης κατατρεγμένους

- ύψιστη αρετή ητόλμη -

ανίκητη η δύναμη τουόλου.

Έχε εμπρός σουορίζοντα και όραμα

- ήρθανε με κλωστέςκόκκινες -

άφησε πίσω σου τονπαλαιό τον κόσμο.

Ελθέτω

- υπηρέτες ναι, οένας του άλλου -

ανάγκη ένας κόσμοςνέος για όλους.

                                     Σαββατόβραδο

Είναι ένα βράδυ λίγο διαφορετικόαπό τα προηγούμενα. Είναι μια νύχτα πριν από την ακριβώς επόμενη που είναι ηνύχτα της βροχής των περσίδων και των πεφταστεριών. Είναι μια νύχταπροετοιμασίας ίσως, όπου η σκόνη από το περίσσευμα ή το υστέρημα ενόςαστεροειδούς θα καρφωθεί στο μαγνητικό πεδίο της γης, και καθώς με 60 χλμ. τοδευτερόλεπτο θα μπαίνει στην ατμόσφαιρά της θα αναφλεγεί και θα γίνει πύρινηκατακόκκινη βροχή.

Στο δίσκο ακούγεται η μελωδικήκαι θεατρική φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου...

Σε έχω διαλέξει

να σε αναστήσω

να σου μιλήσω

και να σε πείσω

να δραπετεύσουμε μαζί

και δεν το ξέρεις...

Ο ρυθμός ενός αργού ζεϊμπέκικου που σε προκαλεί και σεπροσκαλεί να πάρεις δυο βόλτες, έτσι όπως η γη παίρνει τις βόλτες της γύρω απότον άξονά της.

Τριγύρω βασιλεύει ησυχία, όλα δείχνουν ότι οιπερισσότεροι έχουν προσπαθήσει να αποδράσουν.

Είναι βέβαιο ότι αυτή την εποχή ψάχνουμε όλοι γι’ αυτήκαθαυτή την απόδραση. Επιστρέφουμε πίσω και μέσα μας, ανασκαλεύουμε άλλοτεξεχασμένα συρτάρια με παλιές φωτογραφίες – μνήμες, άλλοτε βγάζουμε τη σκόνηπάνω από τα γεγονότα που κάποτε μας έκανε να χαρούμε ή να λυπηθούμε, άλλοτεσκάβουμε λίγο πιο βαθιά, έστω και αν μερικές φορές είναι λίγο οδυνηρό, καιαναζητάμε τον χάρτη που είχαμε φτιάξει τότε και που οδηγούσε στον κρυμμένο θησαυρό.

Αυτές τις μέρες και αυτές τις νύχτες στο κάδρο με ταπρόσωπα που συνθέτουν αυτό που λέμε κύκλο, συχνά και επώδυνα βάζουμε ένα Χάλλοτε με ένα μαύρο και άλλοτε με ένα κόκκινο μαρκαδόρο.

Στη θάλασσα, στα ποτάμια των φλεβών μας αναζητάμεεκείνο το μπουκάλι που πετάξαμε παιδιά ελπίζοντας ότι θα το βρούμε καθώς ταχρόνια θα έχουν κυλήσει. Μέσα είχαμε γράψει σ’ ένα μικρό τυλιγμένο χαρτί λίγεςφράσεις...

Βάλσαμο η σκέψη σου

ταξιδευτής γρήγορος

κλείνει τιςαποστάσεις

βρίσκει τους δρόμους.

Βάλσαμο η φωνή σου

τραγουδάει τις νύχτες

βάλσαμο το χάδι σου

ακουμπάει τα πράσιναφύλλα

βάλσαμο το φιλί σου

δροσίζει τα χείλημου.

  Τώρα στο δίσκο ο Μανόλης Μητσιάς ... ήθελα κάτι να σου πω... και ησκέψη πετάει και φεύγει σε μια γαλανή θάλασσα, ήρεμη τόσο που μπορείς νακαθρεφτίζεσαι, σ’ έναν βυθό γεμάτο με μικρά – μικρά μαργαριτάρια που ρίχτηκανεκεί, καθώς ο καθένας, η κάθε μια ή και οι δυο μαζί έκαναν τις ευχές τους.

Ένα Σαββατόβραδο πριν από τηνύχτα της βροχής των περσειδών και των πεφταστεριών. Τι διαφορετικό άραγε ναέχει θα πεις. Εξαρτάται, εξαρτάται από τη σκέψη και από το συναίσθημα εκείνηςτης στιγμής.

Σαν πρυτανεύει και σε κυριεύειβάλσαμο της σκέψεως, μπορεί ένα τέτοιο βράδυ να γίνει διαφορετικό, ξεχωριστόκαι ιδιαίτερο.

Ύστερα με πήρε ο ύπνος την ώραπου στον δίσκο ο Νίκος Ξυλούρης τραγούδαγε τον Ερωτόκριτο.

Το πρωί της Κυριακής ξύπνησασχεδόν όπως πάντα πολύ νωρίς. Έξω επικρατούσε η ησυχία μιας πόλης πουπροσπαθούσε κατά πάσα πιθανότητα να κρύψει στα όνειρά της τις δυσκολίες και ταπροβλήματα που περνάει.

Ίσως πάλι η ησυχία αυτή να ήταναποτέλεσμα της απουσίας πολλών,  αφού το καλοκαίρι καλπάζει ήδη προς τον τερματισμό.

Απουσία... αυτή πρέπει να ήταν ηαίσθηση που με κυρίευε καθώς άπλωσα το δεξί μου χέρι ελπίζοντας ότι θασυναντήσω το σώμα σου δίπλα μου. Δεν ήσουν εκεί, όμως εγώ σχεδόν το ένοιωσα ότιπήρα το κεφάλι σου αγκαλιά στο στήθος μου, σου χάιδεψα απαλά τον ώμο και τηνπλάτη και άρχισα να σου ψιθυρίζω λόγια γλυκά.

Συνέχισα να σου μιλάω και ένοιωσατο σώμα σου να ημερεύει και να ησυχάζει. Κόλλησες πάνω μου και ακούμπησες τηδεξιά σου παλάμη στη κοιλιά μου. Με φίλησες απαλά κοντά στα πλευρά μου.

Έπειτα, με κοίταξες στα μάτια(είμαι  σίγουρος ότι με κοίταξεςστα μάτια) και μου είπες...

– σήμερα το βράδυ την ώρα που θα ξεκινήσει η βροχή των περσειδών καιτων πεφταστεριών την ώρα που η σκόνη τους θα καίγεται, θα καούμε στην αγάπη. Τηστάχτη από τα κορμιά μας θα τη φυτέψουμε για να ανθίζουν όμορφες ημέρες καινύχτες. Κάθε φορά που θα καιγόμαστε στην αγάπη και στον έρωτα θα φυτεύουμε καιένα νέο δέντρο.

Γύρισα προς το πρόσωπό σου, σουφίλησα απαλά τα χείλη και σου είπα – περιμένω με ανυπομονησία το βράδυ.