Βιβλιοθήκη ΛΑΡΙΣΑΣ

29/5/2013

Όπουανοίγει ένα σχολείο, όπου ανοίγει μια βιβλιοθήκη, κλείνει μια φυλακή.

Ένααπό τα μεγάλα προβλήματα της Ελληνικής Κοινωνίας είναι, ότι κάποια στιγμή έχασετην συνέχεια που για δεκαετίες είχε, σε ότι αφορά την πνευματική παραγωγή. Ηυποχώρηση του παραγωγικού προτύπου οδήγησε σε ένα στρεβλό καταναλωτικό πρότυποκαι κατ’ επέκταση σε ένα αντίστοιχο πολιτιστικό και πνευματικό πρότυπο. 

Φυσικά,σε όλη αυτή την πορεία υπήρχαν πρόσωπα και συλλογικότητες που προσπαθούσανασταμάτητη να κρατήσουν το νήμα και την κόκκινη κλωστή, με τις ρίζες, τις αρχέςκαι τις διαχρονικές αξίες. Η ύπαρξη της βιβλιοθήκης της Λάρισας υπό τις νέεςσυνθήκες, είναι μια νίκη για την κοινωνία της πόλης και του νομού, είναι μιανίκη κυρίως για τις νέες γενιές ανθρώπων.

Χαιρετίζουμετο γεγονός, και μαζί με το κείμενο της act, αναρτούμε και σχετικό κείμενο της ΕλένηςΣκρέκου, η οποία είναι συγγραφέας παιδικών παραμυθιών.

Για την ACT4PEOPLE &ACT4CHILDREN

Κώστας Σκηνιώτης 

Καλωσόρισμα

Αγαπώ ταβιβλία από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Μια από τις πρώτες και πιο φωτεινές  παιδικές μου αναμνήσεις , είναι εκείνη της μητέραςμου, να διαβάζει σε μένα και στα αδέρφια μου, κάθε βράδυ, ένα παραμύθι γιακαληνύχτα. Αγαπώ τα βιβλία τόσο που έμαθα σχεδόν μόνη μου να διαβάζω, πριν πάωστο σχολείο, για να μπορώ να διαβάζω ό,τι και όσο μου αρέσει. Χωρίς τα βιβλίαθα ήμουν σήμερα ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος, θα είχε κυλήσει η ζωή μουμε λιγότερο χρώμα, με λιγότερη φαντασία, με λιγότερο ουρανό. Είναι η ανάγνωσηταξίδι βλέπεις, παράθυρο ανοιχτό προς τον κόσμο, παράθυρο ανοιχτό προς τουςανθρώπους, παράθυρο ανοιχτό προς την ίδια μας την ψυχή.

Πριν είκοσιπέντε περίπου χρόνια, θυμάμαι,  η μητέραμου με πήρε από το χέρι και με πήγε βόλτα στον Εθνικό Κήπο. Μετά από κάποια ώραπεριπλάνησης βρεθήκαμε μπροστά σε ένα μικρό σπιτάκι. «Τι είναι εδώ;»απόρησα. «Έλαπάμε μέσα είπε η μητέρα μου, θα σου αρέσει πολύ, θα δεις!» Η ταμπέλα στηνείσοδο έγραφε «Βιβλιοθήκη». Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα συναισθήματα που ένιωσαδιαβαίνοντας  για πρώτη φορά το κατώφλι μιαςβιβλιοθήκης. Ήταν σαν να έβρισκα ένα μέρος που με περίμενε από πάντα, που ήτανγια μένα σπίτι μου, που μπορούσα να περάσω χρόνο παρέα με τους καλούς μουφίλους τα βιβλία εκεί,  που μπορούσα νασυναντήσω άλλα παιδιά, άλλους μικρούς αναγνώστες σαν και μένα. Ενθουσιάστηκατόσο που επιστρέφοντας στην πόλη μας σχεδόν απαίτησα να με πάει η μητέρα μουστη «δική μας»βιβλιοθήκη. Μπαίνοντας στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη τηςΛάρισας έριξα μια ματιά γύρω μου, είπα μετά βίας καλημέρα στη συμπαθητική κυρίαπου μας υποδέχθηκε, τράβηξα τη μητέρα μου από το χέρι και της είπα μεαπογοήτευση : «Πάμε μαμά, δεν είναι καθόλου ωραία εδώ». Βγαίνοντας με πήρε τοπαράπονο. «Γιατί δεν είναι όπως στον Εθνικό Κήπο μαμά; Γιατί;» Η μητέρα μουτότε με παρηγόρησε λέγοντας ότι η βιβλιοθήκη στεγάζονταν σε αυτό το μικρό χώροπροσωρινά, ότι σε λίγο καιρό θα είχε το δικό της κτήριο ότι το νέο κτήριο θαήταν ειδικά φτιαγμένο για βιβλιοθήκη ότι θα ήταν μεγάλο, φωτεινό και φιλόξενο ότι…

Σήμερα,είκοσι πέντε χρόνια μετά, τα λόγια εκείνα της μητέρας μου, εκείνο το όνειροκάθε μικρού και μεγάλου αναγνώστη, γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Σε λίγεςμέρες η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Λάρισας ανοίγει τις πόρτες της και μαςυποδέχεται στο νέο της κτήριο. Ας πάρουμε λοιπόν κι εμείς τα παιδιά μας από τοχέρι και ας συναντηθούμε εκεί, στο αίθριο της βιβλιοθήκης , στο μικρό υπαίθριοθεατράκι, στον κήπο της, στο πολύχρωμο παιδικό της τμήμα. Ας αφιερώσουμε λίγοχρόνο για να περιπλανηθούμε στους χώρους της και να ανακαλύψουμε τον πλούσιο θησαυρόεμπειρίας, γνώσης και ψυχαγωγίας που απλόχερα μπορεί η βιβλιοθήκη  να μας προσφέρει. Ας  γνωρίσουμε τους ανθρώπους της,  ας τους χαμογελάσουμε, ας τους σφίξουμε τοχέρι και ας τους ευχαριστήσουμε από καρδιάς αφού,  εκείνοι πάλεψαν καιρό, ξεπέρασαν εμπόδια κάθελογής που πριν φάνταζαν ανυπέρβλητα, δούλεψαν σκληρά , και έτσι, χάρη στις προσπάθειεςκαι το μεράκι τους, αυτή η μετεγκατάσταση έγινε επιτέλους πραγματικότητα. ΗΔημόσια Κεντρική βιβλιοθήκη της Λάρισας ανοίγει σε λίγες μέρες τις πόρτες τηςκαι μας υποδέχεται στο νέο της κτήριο, ας ανοίξουμε λοιπόν κι όλοι εμείς, οικάτοικοι αυτής της πόλης την αγκαλιά μας και την καρδιά μας και ας την καλωσορίσουμεόπως της αξίζει.

ΕλένηΣκρέκου