Άδεια πετσέτα

 Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένανηπιαγωγείο μιας επαρχιακής πόλης της χώρας.

Όλα τα παιδάκια απλώνουν τιςπετσετούλες τους και πάνω σ’ αυτές βγάζουν τα πράγματα που έχουν δώσει οιμητέρες μαζί τους. Κατά κύριο λόγο μακαρονάκια και ρύζι, και πολύ λιγότεροκρέας. Ένα παιδάκι, το ίδιο χαρούμενο με τα άλλα εξ’ αιτίας της διάθεσης πουδημιουργεί η παιδικότητα αλλά και η άγνοια, ανοίγει απλώς τη πετσετούλα του ηοποία είναι άδεια. Οι νηπιαγωγοί, δυο κορίτσια ξεχωριστά βλέποντας τοεπαναλαμβανόμενο θέαμα, μαγειρεύουν και φροντίζουν να έχει και το παιδάκι πάνωστη πετσετούλα του φαγητό. Η μητέρα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της, τομαθαίνει και για να ανταποδώσει, κάθε μέρα φέρνει στις δυο νηπιαγωγούς, μιατσάντα γεμάτη χόρτα που μαζεύει από το βουνό που είναι κοντά στο σπίτι της.Είναι το μόνο που μπορεί να κάνει για να ανταποδώσει, και ταυτόχρονα να δώσειτο στίγμα της περηφάνιας και της αξιοπρέπειάς της.

 Γι αυτό το μικρό παιδί, και γι’ αυτήτην άδεια πετσέτα, πρέπει να δοθεί ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο.

 Είναι υποχρέωση όσων ευαγγελίζονταικαι δηλώνουν ότι πιστεύουν σε μια κοινωνία αξιοπρέπειας, να προτάξουν πολιτικέςοι οποίες βάζουν στο κέντρο τον άνθρωπο, βάζουν στο κέντρο το μέλλον των νέωνγενεών.

 Είναι η ώρα και η στιγμή πουπροβάλει όσο ποτέ άλλοτε και όσο τίποτε άλλοτε το όραμα μιας ανθρώπινηςκοινωνίας, με δουλειά για όλους, με δυνατότητα μάθησης για όλους, με δυνατότηταπρόσβασης στον πολιτισμό όλων, με δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης της τρίτηςηλικίας.

 Σ’ ένα λαό και μια χώρα, που τατελευταία 130 χρόνια, πέρασε από δυο Παγκόσμιους πολέμους, ένα Βαλκανικόπόλεμο, έναν Ελληνοτουρκικό πόλεμο, την καταστροφή του 1922, Δικτατορίες,Ξερονήσια, κυνηγητό όσων πίστευαν τα πανανθρώπινα αιτήματα του Σοσιαλισμού, τουΚομμουνισμού και της Αριστεράς, η εικόνα της σημερινής διαλυμένης κοινωνίας δεναξίζει.

 Σ’ ένα λαό και μια χώρα, που έχειδώσει μαθήματα αγώνων, που έχει βγάλει από τα σπλάχνα της το ΕΑΜ και τηνΑντιφασιστική Αντίσταση, που έχει βγάλει από τα σπλάχνα της τον ΑντιδικτατορικόΑγώνα και το Πολυτεχνείο, δεν αξίζει η φτώχεια, η ανεργία, η ανέχεια και ηοπισθοδρόμηση που βιώνει σήμερα.

 Φυσικά γνωρίζουμε καλά ότι τασυμβαίνοντα στη χώρα, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό μέρος αλλά και αποτέλεσμα τηςβαθιάς δομικής κρίσης του Καπιταλιστικού Συστήματος που μαστίζει σήμερα όλη τηνΕυρώπη αλλά και όλο τον πλανήτη.

 Ο κοινωνικός πλούτος όλο καιπερισσότερο, όλα και πιο έντονα συσσωρεύεται σε ελάχιστα χέρια.

 Οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι τόσοστη χώρα όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η πραγματική ελπίδα για να υπάρξει όραμα,φως και ελπίδα για τις νέες γενιές, αλλά και για τους ανθρώπους που είναισήμερα σε ζωτικές και παραγωγικές ηλικίες του βίου τους. Εδώ και χρόνια μπήκεστον πολιτικό και κοινωνικό βίο, ένα ερώτημα το οποίο ωστόσο από την διακυβέρνησηπου ακολούθησε πήρε την απάντηση που δεν επιθυμούσε ο κόσμος. Το ερώτημα ήτανΣοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

 Βιώνουμε ήδη τη βαρβαρότητα καιγνωρίζουμε έτσι το ένα σκέλος της απάντησης.

 Σήμερα μπορούμε αβίαστα νααπαντήσουμε με πλήρη γνώση των λεγομένων μας. Ο Σοσιαλισμός είναι η μόνη λύσηκαι προοπτική για την παγκόσμια κοινωνία.

Κώστας Σκηνιώτης
Ποιητής
Μέλοςτης Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών