 |
|||
 |
|||
|
|
||||||
|
||||||
|
Νέα / Ανακοινώσεις
2011-10-26
κείμενο Πετρούλα 26/10/2011
26 Οκτωβρίου 2011 Πετρούλα Και η χθεσινή ημέρα ξεκίνησε και κύλησε όπως όλες και μάλιστα ειδικά αυτή την εποχή. Μια εποχή γεμάτη ένταση, πίεση και άγχος. Το εγερτήριο στις 5:45 το πρωί, προσέλευση στην εργασία στις 06:20 το πρωί και αμέσως ξεκίνημα σκέψεων, ενεργειών, δράσεων. Όπως κάθε μέρα έτσι και αυτή η βασική και πρωταρχική σκέψη καθώς πήγαινα στον χώρο εργασίας ήταν, ότι και σήμερα τίποτα δεν θα πάει όπως ήταν εξ’ αρχής προγραμματισμένο. Η ημέρα ξεκίνησε… τηλεφωνήματα, ερωτήσεις, προσπάθεια απαντήσεων, επικοινωνία με φίλους-συνεργάτες, να δούμε τι γίνεται με την επιταγή που δεν πληρώνεται, να δούμε γιατί δεν απαντάει η τράπεζα στο αίτημά μας, να κάνουμε λίγο πιο γρήγορα να παραδώσουμε στην ώρα της τη δουλειά που μας ζήτησε ο πελάτης μας και άλλα τέτοια. Σε όλη την διάρκεια της ημέρας, λίγες ευτυχισμένες και όμορφες στιγμές να βάζουν λίγο φως στο γκρίζο της. Η ημέρα προχωράει έτσι μέχρι αργά το απόγευμα και εκεί δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα αφού έχω να αντιμετωπίσω ένα επαγγελματικό σοβαρό θέμα το οποίο έχει μια δυσμενή εξέλιξη, χωρίς μάλιστα τη δική μας επαγγελματική ευθύνη πάνω σε αυτό. Και πάλι άμυνα κάποιες ευτυχισμένες στιγμές, κάποιες όμορφες σκέψεις που γίνονται και πρέπει να γίνονται για να διατηρούμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε. Μαζί με όλα αυτά η γενική κατάσταση του Μνημονίου, που ανοίγει μπροστά μας ορατό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, που ανοίγει μπροστά μας σχεδόν με βεβαιότητα εξαιρετικά δύσκολες μέρες για όλους, και ειδικά για τους ανθρώπους της δουλειάς, τους συνταξιούχους, τα νέα παιδιά. Και ενώ αυτή είναι η εικόνα, κτυπάει το τηλέφωνο… στην απέναντι πλευρά η καλή μου φίλη Ελένη με ενημερώνει συγκινημένη και μαζί χαρούμενη ότι γεννήθηκε η ανιψιά της. Η συζήτηση αλλάζει ξαφνικά το μαύρο σύννεφο φεύγει και από παντού έρχεται φως. Ένα μικρό κοριτσάκι ήρθε σε αυτή τη ζωή, και ο ερχομός αυτός είναι ελπίδα για το αύριο. Να πάνε…, λέει η Ελένη, δεν θα πεθάνουμε αφού κάθε μέρα γεννιέται ένα παιδί και πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας γι’ αυτό. Το μελλούμενο όνομα της μικρούλας, Πετρούλα, από το όνομα της μαμάς της Ελένης. Το μυαλό μου κάνει αμέσως μια γρήγορη διαδρομή και θυμάμαι ένα εξαιρετικό κοινωνικό – πολιτικό κείμενο μιας νέας συγγραφέως και φίλης μου με τον τίτλο Πετρούλες. Πιστεύω ότι το ωραίο αυτό κείμενο θα δει σύντομα το φως της δημοσιότητας. Είναι και αυτό ένα κείμενο απολογισμού αλλά και ελπίδας. Η Πετρούλα και οι πετρούλες είναι μια στιγμή μέσα στην ημέρα που αλλάζει το σκηνικό, που γυρίζουμε ξανά στην ελπίδα, στη διάθεση για μάχη, στην πίστη ότι με αγάπη – με αλληλεγγύη – με υπομονή – με πνευματική δύναμη θα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα. Θα αντισταθούμε και δεν θα αφήσουμε να καταφέρουν να μας χωρίσουν να μας κάνουν έναν – έναν για να μας αφοπλίσουν τελικά. Θα δώσουμε τη μάχη, όπως τη δίνει με δύναμη, με πίστη, με θάρρος ο Πάολο (12 ετών), στο Νοσοκομείο Ελπίδα, και ο Δημήτρης που σήμερα έχει την γιορτή του (17 ετών) στο Λαϊκό. Από μια άλλη σκοπιά μας διδάσκουν και αυτοί ότι θα πρέπει να μείνουμε όρθιοι. Το τηλέφωνο χτυπάει ξανά, στην άλλη γραμμή ο συνεργάτης μου στην δουλειά Δημήτρης με ενημερώνει περιχαρής ότι η γυναίκα του έφερε στον κόσμο ένα όμορφο και γλυκό αγοράκι. Τέλεια… άλλος ένας νέος άνθρωπος, άλλη μια ελπίδα, και ίσως ένας πιθανός έρωτας, μια πιθανή αγάπη, ανάμεσα στον γιο του Δημήτρη και στην ανιψιά της Ελένης. Όσο γεννιούνται παιδιά, όσο έρχονται στο φως μικρά αγόρια και μικρά κορίτσια, ο κόσμος θα έχει ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον. Όσο συμβαίνει αυτό, οι Άρχοντες αυτής της γης, αυτοί που πιστεύουν ακράδαντα ότι θα την διαφεντεύουν για πάντα, θα πρέπει να φοβούνται ότι θα εξαφανιστούν. Καλή δύναμη στους δύο μικρούς μαχητές Πάολο και Δημήτρη και καλό ταξίδι ζωής στους δύο νεοφερμένους. Κώστας Σκηνιώτης |
| Copyright 2009 - ACT4CHILDREN | by: graphics.gr |