Δυο λόγια, προσπάθεια να απαντήσουμε στο κυρίαρχο ερώτηματων ημερών : αλήθεια που πάμε;

Η μπέμπα της Ζωής έκανε σήμερα το πρωί την πρώτη της βόλταμε το καρότσι. Είναι σαράντα ημερών και σε κάθε της χαμόγελο , σαράνταπολύχρωμες πεταλούδες γεμίζουν το δωμάτιο. Ο Οδυσσέας σε δέκα μέρες από σήμεραθα κλείσει τα έξι του χρόνια. Ονειρεύεται το πάρτι του . Φέτος είναι μεγάλοαγόρι. Θα γράψει τα ονόματα των φίλων του στις προσκλήσεις μόνος του. Η Ιωάννα, στα έντεκά της, αναμετρήθηκε πρώτη φορά με τα κλάσματα και νίκησε. «Είμαι πολύ καλή στα μαθηματικά , ανακοίνωσεσε όλους, όπως η νονά μου!» Ο Ορέστης , στα διαλείμματα , παίζει ποδόσφαιρο ,όμως , με την άκρη του ματιού του , παρακολουθεί τη Βασιλική, που κάθεται με τις φίλες της στην άκρη τηςαυλής και χαζεύει τον αγώνα. Αυτοί οι δύο , ίσως φέτος το Καλοκαίρι, δώσουν τοπρώτο τους φιλί…

Όλα αυτά είναι τα παιδία μας. Για το χαμόγελό τουςπαλεύουμε, για τα όνειρά τους αγωνιζόμαστε, η αγκαλιά τους είναι η ανταμοιβήμας. Πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα ζητάμε για κείνα το καλύτερο. Έτσι απλά.Επιλέγουμε , σε καιρούς που κάποιοι αποφάσισαν ερήμην μας να τους κάνουνδύσκολους, να ζούμε μέρα με τη μέρα. Βήμα με το βήμα να πάμε παρακάτω. Όσο κιαν προσπαθούν να εμποδίσουν την πορεία μας, όσο κι αν γκρεμίζουν εκείνα που μεκόπο, χρόνια τώρα οικοδομήθηκαν , η επιλογή είναι μία : μόνο μπροστά , πάνταμπροστά με χαμόγελο. Τα παιδιά μας δεν αξίζουν τίποτα λιγότερο.

Το κείμενο είναι της Ελένης Σκρέγκου