Μάνα

04/05/2012

Τις τελευταίες ημέρες κάποιοικαλοί φίλοι και κάποιες καλές φίλες έτυχε να αποχαιρετίσουν την μάνα τους.

Σε αυτή την κορυφαία στιγμή είναιαφιερωμένο το κείμενο που ακολουθεί.

Κώστας Σκηνιώτης

ACT

Αποχαιρετισµός

Όταν µια µανούλα φεύγει, η Γη κάνειµια µικρή παύση. Ένα δευτερόλεπτο σιγής. Ο ήλιος κατεβάζει τις ακτίνες τουµεσίστιες σε ένδειξη πένθους. Τα νερά της βροχής σταµατάνε το ταξίδι τους καιεπιστρέφουν στην ασφάλεια των σύννεφων, το γαλάζιο του ουρανού γεµίζει κόκκιναδάκρυα, γίνεται µωβ.

Όταν µία µανούλα φεύγει, τα ψάριατης θάλασσας κατεβαίνουν και συναθροίζονται στον πυθµένα της, κλαίνε ένα µακρύµοιρολόι και αίφνης η ήσυχη επιφάνειά της ανταριάζει.

Όταν µία µανούλα φεύγει, όλα ταζωντανά του δάσους σιωπούν µε µιάς. Μόνο τα αηδόνια σφυρίζουν ένα σκοπόπένθιµο, που µοιάζει µε τον ήχο µία παλιάς ξύλινης αµαξοστοιχίας την ώρα τουταξιδιού. Εκείνο το περίεργο µουσικό θόρυβο που δεν µπορούσες να καταλάβεις τιακριβώς είναι, αλλά όµως σε νανούριζε γλυκά σαν της µάνας την αγκαλιά.

Όταν µια µανούλα φεύγει, η καρδιάσκίζεται στα δύο, ανοίγει όπως ένα τριαντάφυλλο που περιµένει το φως,σταλαγµατιές από αίµα πέφτουν παντού.

Όταν µία µανούλα φεύγει, τυλίγειξανά από την αρχή το κουβάρι της ζωής της, το κάνει φυλαχτό και το αφήνει στηνεξώπορτα του σπιτιού κάτω από το χαλάκι για να το βρίσκει ο γιος της και ταπαιδιά της κάθε φορά που βγαίνουν και κάθε φορά που µπαίνουν. Αυτό το µικρόκόκκινο κουβάρι της ζωής της, οι µνήµες και οι σκέψεις της, τα συναισθήµατα καιοι αγάπες της, τα όσα έζησε και τα όσα ήθελε να ζήσει, θα είναι πάντα εκείφύλακας άγγελός τους.

Όταν µία µανούλα φεύγει, γίνεταισπαθί, µαχαίρι δίκοπο έτοιµο να υπερασπιστεί τον γιό της και τα παιδιά της, νακόψει κάθε γόρδιο δεσµό που τους πληγώνει και τους δένει, να ανοίξει δρόµουςστην έρηµο, να χτυπήσει δυνατά την Γή και να αναβλύσει νερό, να σκίσει στέρφαχωράφια και να τα καρπίσει.

Όταν µία µανούλα φεύγει, γίνεται όληµία µικρή στάλα νέκταρ, µπαίνει αθόρυβα χωρίς κανείς να την αντιληφθεί στοστόµα των παιδιών της, γίνεται το σάλιο τους, γίνεται το αίµα τους, γίνεται ησκέψη τους, και υπάρχει πάντα µέσα τους. Ποτέ δεν χάνεται, ποτέ δεν σβήνει,ποτέ δεν σταµατά να τους προστατεύει.

Όταν µία µανούλα φεύγει, έχοντας ένατέτοιο γιο φεύγει πάντα ευτυχισµένη, φεύγει ήρεµη, φεύγει ήσυχη, φεύγει έτοιµηγια το ταξίδι.

Όταν µια µανούλα φεύγει, πρώτα αυτήµε την σειρά της και αφήνει πίσω τα παιδιά της, φεύγει έτοιµη σαν από πάντα,φεύγει ευχαριστώντας τον θεό της γιατί την αξίωσε να αφήσει πίσω τα παιδιά της,τον γιο της τον πολυαγαπηµένο.

Όταν µία µανούλα φεύγει, µένει πίσω ανεξίτηλη η µνήµη να µας συνοδεύει.«Και όποιος µεσ’ το µυαλό µας βρίσκεται…. ποτέ του δεν πεθαίνει».

Κώστας Σκηνιώτης