Δεκάλεπτα παιχνίδια

Στις αρχές του φετινούΚαλοκαιριού , ένα μεσημέρι από κείνα που ο υδράργυρος ξεπερνά στην πόλη μαςτους σαράντα βαθμούς, βρέθηκα να περιμένω στον προθάλαμο του τμήματοςαιμοδοσίας του τοπικού νοσοκομείου. Ένας φίλος είχε ανάγκη από αίμα και…Απέναντι μου, δυο νέα παιδιά , δεκαοκτώ με δεκαεννιά χρόνων το πολύ, μιλούσαν ,γελούσαν και σχεδίαζαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Στην απορία μου για τοπώς δυο τόσο νέα παιδιά ήρθαν να δώσουν αίμα και μάλιστα με τόσο καλή διάθεσημου διηγήθηκαν μια ιστορία, την ιστορία τους, που με ξάφνιασε, με συγκίνησε καιταυτόχρονα μου έδωσε χαρά και ελπίδα για το μέλλον. Με την άδεια τουςπροσπάθησα να μεταφέρω αυτή την ιστορία στο χαρτί . Ομολογώ ότι είχα μεγάληβοήθεια, αφού, ο Βασίλης, ο ένας από τους δύο φίλους, είχε την καλοσύνη να μουδανείσει το τετράδιό του της τετάρτης δημοτικού . Σ’ αυτό το τετράδιο και μετίτλο «Ο καλύτερός μου φίλος» ο δεκάχρονος τότε Βασίλης τα έγραφε κάπως έτσι:

«Ο Στέφανος είναι ο καλύτερος μου φίλος.Στην αρχή βέβαια δεν με είχε φίλο. Είχε μόνο το Δήμο και το Θάνο και όλοπαίζανε με τις σβούρες τους και κάτι τέτοια παιχνίδια που έφερναν από το σπίτι.Είχα κι εγώ σβούρες στο σπίτι. Και αυτοκινητάκια ένα σωρό και ένα ρομπότκόκκινο που μιλάει και λέει όλο : «τι θέλεις να παίξουμε τώρα αφεντικό;» Όμως ηκυρία Χαρά είχε πει να μη φέρνουμε παιχνίδια στο σχολείο και η μαμά συμφωνούσεαπόλυτα μαζί της. Αυτή η  μαμά πάντασυμφωνεί με τις δασκάλες και δεν καταλαβαίνω καθόλου το γιατί. Αφού εγώ είμαιτο παιδί της και η δασκάλα είναι απλά μια δασκάλα .  Ώρες ώρες θυμώνω τόσο πολύ μαζί της. Όπως τότεπου ο Στέφανος δεν με είχε φίλο και έκλαιγα κάθε απόγευμα γι’ αυτό.   Ώσπου ένα απόγεμα Σαββάτου χτύπησε τοκουδούνι και… Να σου ο Στέφανος με τη μαμά του στην πόρτα μας! Αχ είναι τέλειααυτή η μαμά μου! Κανόνισε να έρθει ο Στέφανος για να παίξουμε με τα παιχνίδιαμου και να γνωριστούμε καλύτερα. Από τότε που πηγαίναμε στα μεγάλα νήπια, μέχριτώρα που είμαστε στην τετάρτη δημοτικού, όλα αυτά τα χρόνια, ο Στέφανος κι εγώείμαστε αχώριστοι. Μαζί στο σχολείο , μαζί στο παιχνίδι μαζί στις διακοπές μαζίσε όλα. Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαστε και οι δύο τρελόπουλοι , γι’ αυτόταιριάζουμε και ο μπαμπάς του Στέφανου συμφωνεί.  Οι μαμάδες βέβαια λένε ότι αν δεν ήτανεκείνες ίσως και να μην γινόμασταν ποτέ φίλοι εμείς οι δύο . Και έχουν δίκιο .Το ότι γνώρισα το Στέφανο το χρωστάω στη μαμά, το ότι τον έχω όμως ακόμα κοντάμου το χρωστάω σίγουρα στο μπαμπά.

Πέρυσι το καλοκαίρι ο φίλος μου πήγε με τηνοικογένειά του μερικές μέρες στο χωριό του παππού Στέφανου πάνω στο βουνό. Όσοέμεινα μόνος μου στην πόλη γκρίνιαζα συνεχώς και μετρούσα τις μέρες, έξι μέρεςως τη Δευτέρα , πέντε μέρες ως τη Δευτέρα.  Επιτέλους εκείνη η Δευτέρα , η ημέρα τηςεπιστροφής από το βουνό έφτασε. Ετοιμάστηκα από το μεσημέρι και περίμενα τομπαμπά μου στην πόρτα . Μου είχε υποσχεθεί, ότι θα γύριζε νωρίς  το απόγευμα από τη δουλειά του για να με πάειστο σπίτι του Στέφανου . Η ώρα περνούσε και ο μπαμπάς πουθενά. «Να δεις πουπάλι θα αργήσει στο  γραφείο, πάλι δεν θατηρήσει την υπόσχεσή του, πάλι θα πει : Συγγνώμη Βασίλη αγόρι μου , προέκυψεκάτι έκτακτο» . Κάτι τέτοια σκεφτόμουν και θύμωνα με το μπαμπά και κοκκίνιζαντα αυτιά μου και θα τα έβλεπε έτσι κόκκινα ο Στέφανος και θα έσκαγε στα γέλια.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν η πόρταάνοιξε και μπήκε ο μπαμπάς. Φαινόταν τόσο ταλαιπωρημένος που ο θυμός μου έσβησεμονομιάς. Τον αγκάλιασα και του είπα «καλησπέρα μπαμπά». Ο μπαμπάς με πήρε απότο χέρι , κάθισε στην αγαπημένη του πολυθρόνα , με ανέβασε στα γόνατά του καιμου είπε « Συγγνώμη Βασίλη αγόρι μου που άργησα. Έφυγα από γραφείο νωρίς, όπωςείχαμε συμφωνήσει. Είχα κέφι και έβαλα στο ραδιόφωνο να ακούσω τον αγαπημένομας σταθμό. Λίγο πριν φτάσω σπίτι , ο σταθμός διέκοψε το πρόγραμμα του για μιαεπείγουσα ανακοίνωση. Μιλούσε για ένα παιδάκι που τραυματίστηκε σε τροχαίο καιχρειαζόταν επειγόντως αίμα. Όπως καταλαβαίνεις έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσαστο Νοσοκομείο. Ένα μικρό παιδί βρίσκονταν σε κίνδυνο και  έπρεπε να το βοηθήσω.»  Ένιωσα τόσο περήφανος για το μπαμπά μου.Άρχισα να του λέω πόσο άσχημα αισθανόμουν που πριν είχα θυμώσει μαζί του καιπόσο πολύ τον αγαπώ και στο τέλος του είπα «Αύριο το πρωί που θα με πας στο Στέφανοθα του τα πω όλα για να δει πόσο σπουδαίος είναι ο μπαμπάς μου!» «Εντάξει αγόριμου απάντησε ό μπαμπάς όμως αύριο δεν μπορούμε να δούμε το Στέφανο στο σπίτιτου. Ξέρεις  συνέβη ένα ατύχημα καθώς γύριζαναπό το χωριό: ένα αυτοκίνητο προσπέρασε αντικανονικά ένα μεγάλο φορτηγό καιέπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο μπαμπάς του Στέφανου.Ο Στέφανος , η μαμά του και ο μπαμπάς του νοσηλεύονται τραυματισμένοι στονοσοκομείο» «Αποκλείεται! φώναξα κλαίγοντας, που το ξέρεις αυτό εσύ μπαμπά ,αφού μόλις τώρα γύρισες και...» «Αγάπη μου το αίμα που ζητούσαν ήταν για τοφίλο σου. Ευτυχώς το πήρε στην ώρα του και τώρα είναι πολύ καλύτερα. Μπορείς νατο διαπιστώσεις και μόνος σου αύριο το πρωί που θα πάμε στο νοσοκομείο να τονεπισκεφτούμε»

Πράγματι , ο Στέφανος, ο καλύτερός μουφίλος,  μετά από λίγο καιρό έγινεαπολύτως καλά . Το ίδιο και η μαμά του και ο μπαμπάς του. Μια περιπέτεια ήτανκαι πέρασε , όπως λέει η δική μου μαμά. Όμως κάτι τέτοιες ιστορίες δεντελειώνουν πάντα έτσι . Στο νοσοκομείο γνωρίσαμε τη Σοφούλα . Εκείνη ερχότανεκάθε εβδομάδα για μετάγγιση αίματος. Όπως μας εξήγησε η μαμά της έχει μιαασθένεια στο αίμα και η εβδομαδιαία μετάγγιση της είναι απολύτωςαπαραίτητη.  Το ίδιο απαραίτητη είναι καιγια ένα τόσο δα μικρό μωράκι , που θα το πούνε Λουκά. Ένα μωράκι που γεννήθηκεμε προβλήματα και χρειάζεται αίμα για να δυναμώσει και να μεγαλώσει σωστά. Ταπαιδιά αυτά και οι οικογένειές τους ζούνε συνεχώς με την αγωνία : « θα έχειαύριο το νοσοκομείο αίμα; θα γίνει η μετάγγιση στην ώρα της;»  Έπειτα είναι και τα άλλα παιδιά, εκείνα πουδεν πρόλαβαν, που δεν ήταν τυχερά σαν το Στέφανο , που δεν πήραν όσο αίμαχρειαζόντουσαν την ώρα που έπρεπε και δεν τα κατάφεραν τελικά. Όπως εκείνο τοπαιδί. Το γειτονόπουλό μας, ο Λεωνίδας, που τον παρέσυρε μια μηχανή έξω από τηνπόρτα του σπιτιού του. Ήταν μέσα Αυγούστου όταν συνέβη το ατύχημα και τοΚαλοκαίρι οι ανάγκες σε αίμα αυξάνονται δραματικά λέει ο μπαμπάς. Που θα πειδεν φτάνει για όλους όσους το χρειάζονται. Που θα πει για το Λεωνίδα , που ήτανο καλύτερος στο μπάσκετ, που αγαπούσε τη Χριστίνα στα κρυφά, που φέτος θαπήγαινε στην έκτη Δημοτικού δεν έφτασε…

Τα παιδιά δεν δίνουν αίμα λέει ο μπαμπάς.Μόλις όμως μεγαλώσουμε ο Στέφανος και εγώ θα γίνουμε αιμοδότες. Έτσιαποφασίσαμε. Από τώρα δεν φοβόμαστε καθόλου ούτε τις βελόνες ούτε τίποτα . Θαπάμε , θα δίνουμε αίμα, θα πίνουμε ένα χυμό (το είδα ότι σου δίνουν χυμό εκείόταν πήγαμε με το μπαμπά) και αυτό ήταν όλο, τέλος. Άλλωστε για τους μεγάλους ,όπως λέει ο μπαμπάς , η διαδικασία είναι απολύτως ασφαλής, χρειάζονται μόνοδέκα λεπτά και μπορείς να σώσεις μια ζωή...»