26 Οκτωβρίου 2011

Πετρούλα

Και η χθεσινή ημέρα ξεκίνησε και κύλησε όπως όλες και μάλιστα ειδικά αυτή την εποχή. Μιαεποχή γεμάτη ένταση, πίεση και άγχος.

Το εγερτήριοστις 5:45 το πρωί, προσέλευση στην εργασία στις 06:20 το πρωί και αμέσωςξεκίνημα σκέψεων, ενεργειών, δράσεων.

Όπως κάθε μέραέτσι και αυτή η βασική και πρωταρχική σκέψη καθώς πήγαινα στον χώρο εργασίαςήταν, ότι και σήμερα τίποτα δεν θα πάει όπως ήταν εξ’ αρχής προγραμματισμένο.

Η ημέραξεκίνησε… τηλεφωνήματα, ερωτήσεις, προσπάθεια απαντήσεων, επικοινωνία μεαγαπημένους συνεργάτες, να δούμε τι γίνεται με την επιταγή που δεν πληρώνεται,να δούμε γιατί δεν απαντάει η τράπεζα στο αίτημά μας, να κάνουμε λίγο πιογρήγορα να παραδώσουμε στην ώρα της τη δουλειά που μας ζήτησε ο πελάτης μας καιάλλα τέτοια.

Σε όλη τηνδιάρκεια της ημέρας, λίγες ευτυχισμένες και όμορφες στιγμές να βάζουν λίγο φωςστο γκρίζο της.

Η ημέραπροχωράει έτσι μέχρι αργά το απόγευμα και εκεί δυσκολεύουν ακόμα περισσότεροαφού έχω να αντιμετωπίσω ένα επαγγελματικό σοβαρό θέμα το οποίο έχει μιαδυσμενή εξέλιξη, χωρίς μάλιστα τη δική μας επαγγελματική ευθύνη πάνω σε αυτό.

Και πάλι άμυνακάποιες ευτυχισμένες στιγμές, κάποιες όμορφες σκέψεις που γίνονται και πρέπεινα γίνονται για να διατηρούμαστε σε θέση να ανταπεξέλθουμε.

Μαζί με όλα αυτάη γενική κατάσταση του Μνημονίου, που ανοίγει μπροστά μας ορατό τον κίνδυνο τηςχρεοκοπίας, που ανοίγει μπροστά μας σχεδόν με βεβαιότητα εξαιρετικά δύσκολεςμέρες για όλους, και ειδικά για τους ανθρώπους της δουλειάς, τουςσυνταξιούχους, τα νέα παιδιά.

Και ενώ αυτήείναι η εικόνα, κτυπάει το τηλέφωνο… στην απέναντι πλευρά η καλή μου φίλη Ελένημε ενημερώνει συγκινημένη και μαζί χαρούμενη ότι εγεννήθη η ανιψιά της. Ησυζήτηση αλλάζει ξαφνικά το μαύρο σύννεφο φεύγει και από παντού έρχεται φως.Ένα μικρό κοριτσάκι ήρθε σε αυτή τη ζωή, και ο ερχομός αυτός είναι ελπίδα γιατο αύριο.

Να πάνε…, λέει ηΕλένη, δεν θα πεθάνουμε αφού κάθε μέρα γεννιέται ένα παιδί και πρέπει νακάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας γι’ αυτό.

Το μελλούμενοόνομα της μικρούλας, Πετρούλα, από το όνομα της μαμάς της Ελένης.

Το μυαλό μουκάνει αμέσως μια γρήγορη διαδρομή και θυμάμαι ένα εξαιρετικό κοινωνικό –πολιτικό κείμενο της νέας συγγραφέως Φιλιώς Γκαβαλιζούδη με τον τίτλοπετρούλες. Πιστεύω ότι το ωραίο αυτό κείμενο θα δει σύντομα το φως τηςδημοσιότητας. Είναι και αυτό ένα κείμενο απολογισμού αλλά και ελπίδας. ΗΠετρούλα και οι πετρούλες είναι μια στιγμή μέσα στην ημέρα που αλλάζει τοσκηνικό, που γυρίζουμε ξανά στην ελπίδα, στη διάθεση για μάχη, στην πίστη ότιμε αγάπη – με αλληλεγγύη – με υπομονή – με πνευματική δύναμη θα αντιμετωπίσουμετα πράγματα. Θα αντισταθούμε και δεν θα αφήσουμε να καταφέρουν να μας χωρίσουννα μας κάνουν έναν – έναν για να μας αφοπλίσουν τελικά. Θα δώσουμε τη μάχη, όπωςτη δίνει με δύναμη, με πίστη, με θάρρος ο Πάολο (12 ετών), στο ΝοσοκομείοΕλπίδα, και ο Δημήτρης που σήμερα έχει την γιορτή του (17 ετών) στο Λαϊκό. Απόμια άλλη σκοπιά μας διδάσκουν και αυτοί ότι θα πρέπει να μείνουμε όρθιοι.

                Το τηλέφωνοχτυπάει ξανά, στην άλλη γραμμή ο συνεργάτης μου στην δουλειά Δημήτρης μεενημερώνει περιχαρής ότι η γυναίκα του έφερε στον κόσμο ένα όμορφο και γλυκόαγοράκι. Τέλεια… άλλος ένας νέος άνθρωπος, άλλη μια ελπίδα, και ίσως έναςπιθανός έρωτας, μια πιθανή αγάπη, ανάμεσα στον γιο του Δημήτρη και στην ανιψιάτης Ελένης. 

Όσο γεννιούνταιπαιδιά, όσο έρχονται στο φως μικρά αγόρια και μικρά κορίτσια, ο κόσμος θα έχειελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον. Όσο συμβαίνει αυτό, οι Άρχοντες αυτής της γης,αυτοί που πιστεύουν ακράδαντα ότι θα την διαφεντεύουν για πάντα, θα πρέπει ναφοβούνται ότι θα εξαφανιστούν.

Καλή δύναμηστους δύο μικρούς μαχητές Πάολο και Δημήτρη και καλό ταξίδι ζωής στους δύονεοφερμένους.

Κώστας Σκηνιώτης

Νεράιδα

            στην Πετρούλα

Μικρή νεράιδα καλωσόρισες.

Έφτασες ένα φθινοπωρινό πρωί.

Ίδια ηλιαχτίδα, διέσχισες τα σύννεφα,

ήρθες και ζέστανες κατευθείαν την ψυχή.

Μικρή νεράιδα καλωσόρισες.

Τίναξες το μαγικό ραβδάκι σου.

Μεμιάς, ζωντάνεψαν τα χρώματα.

Έγινε πιο γαλάζιος ο ουρανός,

Πιο κόκκινο το ηλιοβασίλεμα

Πιο λευκά τα φτερά του γλάρου.

Μικρή νεράιδα καλωσόρισες.

Άγγιξες με το χεράκι σου τον κόσμο μας.

Όρισες ξανά τις λέξεις.

Προορισμός , ζωή , αγάπη , ευτυχία,

όλα μέσα σε ένα τόσο δα  μικρό χεράκι.

Μικρή νεράιδα καλωσόρισες.

Σε περιμέναμε από καιρό.

Ήρθες κουρασμένη από ταξίδι μακρινό.

Κλείσε τα ματάκια σου. 

Χωρίς καμία έννοια αποκοιμήσου.

Τώρα πια ξέρεις, είμαστε  για σένα εδώ

όλοι εμείς : η οικογένειά σου.

Ποίημα της Ελένης Σκρέκου

για την γέννηση τηςανιψιάς της