Με ιδιαίτερη συγκίνηση και χαρά, ανεβάζουμε στη σελίδα μας την επιστολή του αγαπητού φίλου και συμμαθητή Δημήτρη Ευθυμίου αναφορικά με το πέρας των εργασιών για την ανακατασκευή του Γυμνασίου μας.

Στη συνέχεια αυτής της όμορφης επιστολής, ανεβάζουμε και το τελευταίο τεύχος Συμμαθητές – Ενθέματα.

Η 5 Φλεβάρη 2017 για τους συμμαθητές του 2^ουΓυμνασίου Αρρένων, είναι σημαντική και ξεχωριστή μέρα.

Κωνσταντίνος Μ. Σκηνιώτης

Επιστρέψαμε!

Έφτασε  επιτέλους η μέρα·η μέρα που έγιναν τα θυρανοίξια του καινούργιου παραδοσιακού Σχολείου μας. Ημέρα της επιστροφής στη μαθητική μας «Ιθάκη», της επιστροφής στη μαθητική μας«Πατρίδα».

Πριν συνεχίσω όμως και με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να γνωστοποιήσω, στους εκτός της τάξης μου συμμαθητές, τον απόλυτα καταλυτικό ρόλο του πατέρα μου, ως Προέδρου του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, καθ’ όλα τα γυμνασιακά και λυκειακά έτη της φοίτησης μας. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και κατά την φοίτηση μου στο 32^ο Δημοτικό Σχολείο.

Ήμουν σε θέση να γνωρίζω κυριολεκτικά από «πρώτο χέρι» σχεδόν όλες τις ενέργειες του καθώς είχε αναγάγει σε «προσωπική του υπόθεση» τη μεταστέγαση του σχολείου μας από το παραδοσιακό κτήριο της Χέυδεν σε αυτό του πρώην Αρσακείου Εκάλης της Σουρμελή-Μάγιερ, λόγω βεβαίως και μόνο της παλαιότητας του, η οποία πλέον ήταν θέμα ασφαλείας όλων μας.

Ενέργειες, όπως επαφές τόσον τηλεφωνικές όσον και δια ζώσης με Γενικούς Διευθυντές του Υπουργείου Παιδείας, τον Πρόεδρο του Ο.Σ.Κ. και βέβαια πάνω απ’ όλα με τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων τότε και μετέπειτα Πρωθυπουργό, Γεώργιο Ράλλη με τον οποίον είχαν κατ’ επανάληψη συναντήσεις στο γραφείο του στο Υπουργείο Παιδείας για το θέμα αυτό.

Θυμάμαι, πολλούς από τους συμμαθητές μου να με ρωτούν συχνά-πυκνά για το πότε θα αλλάξουμε κτήριο και γενικά τι γίνεται κ.λ.π. Και εγώ να τους δίνω ως απάντηση κάποια από τα νέα, που μου ΄λεγε ο πατέρας μου και ότι το θέμα προχωρεί.

Ήταν δε χαρακτηριστική η ανακούφιση και το όλο γενικά κλίμα, όταν μια μέρα τους είπα «ανεπίσημα», ότι φεύγουμε και πάμε στο «Καινούργιο» Σχολείο.

Όταν δε πήγαμε στο καινούργιο κτήριο, ήταν επίσης χαρακτηριστική η αίσθηση όλων μας από την εντύπωση που μας προκάλεσε για τα τότε δεδομένα και ιδιαίτερα σε σύγκριση με το παλαιό. Αυτό έγινε στα τέλη του1974. Εμείς στις αρχές της Δευτέρας Γυμνασίου.

Επιστρέψαμε λοιπόν· και με την επιστροφή αυτή ανοίγει διάπλατα η κρύπτη της μνήμης και της καρδιάς και ξετυλίγεται αυθόρμητα η ανέμη των παιδικών αναμνήσεων, πλέκοντας ένα πολύχρωμο μπουκέτο συναισθημάτων, όταν οι καιροί ήσαν διαφορετικοί, ξένοιαστοι, άδολοι, αληθινοί, ανέμελοι...

Επιστρέψαμε λοιπόν, εκεί από όπου ακριβώς ξεκινήσαμε, στη σχολική μας «κοιτίδα» πλήρεις παραστάσεων, βιωμάτων και αναμνήσεων. Η μαθητική μας γενέτειρα αναζωογονημένη, αναγεννημένη, απαστράπτουσα μας ανοίγει ξανά την αγκαλιά της. Γιατί γι’ αυτήν είμαστε πάντα τα αγαπημένα της παιδιά.

Κι’ εμείς, με λαχτάρα και περισσή χαρά – ίσως και με κάποιο φανερό ή κρυφό δάκρυ – (εγώ πάντως ναι και πολύ φανερό μάλιστα) φωλιάζουμε σ’αυτήν την αγκαλιά, γιατί κι’ εμείς νοιώθουμε πάντα παιδιά της ...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ (1978)