ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ;

Βιώνουμε σήμερα μια από τις πιο σκληρές περιόδους των μεταπολεμικών χρόνων για την Ελληνική και την Παγκόσμια Κοινότητα.

Κάθε μέρα ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος σε κάθε γωνιά της γης με τραγικά κοινωνικά, συλλογικά και προσωπικά αδιέξοδα.

Η φτώχια, η πείνα, ο υποσιτισμός, ο αναλφαβητισμός και οι ανισότητες διαμορφώνουν ένα τραγικό παζλ παντού.

·         Πάνω από 400 εκ. άνθρωποι στερούνται το νερό επί Γης.

·         Πάνω από 18 εκ. άνθρωποι στη πολιτισμένη Ευρώπη έχουν περάσει προ πολλού κάτω από το όριο της φτώχειας.

·         Πάνω από 40 εκ. άνεργοι στη πολιτισμένη Ευρώπη.

·         Πάνω από 20 εκ. φτωχοί στην Αμερική τριγυρνάνε τις νύχτες αναζητώντας φαγητό στα σκουπίδια.

·         Πάνω από 20 εκ. παιδιά επισήμως πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα και ασιτία.

·         Πάνω από 300 σημεία του πλανήτη βρίσκονται σε εμπόλεμες καταστάσεις και εμφύλιες συγκρούσεις.

Την ίδια ώρα ο παγκόσμιος κοινωνικός πλούτος συσσωρεύεται για πρώτη φορά στην ιστορία της γης σε τόσο λίγα χέρια.

• Μόνο το 2% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 75% του πλούτου.

Όσο και αν ακούγεται απίστευτο υπολογίζεται ότι 1.000 περίπου οικογένειες επί γης, έχουν τόσο εισόδημα όσο περίπου 2.5 δις. εκ. άνθρωποι πάνω σε αυτή.

Την ίδια ώρα γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια για να πεισθούμε ότι υφίσταται αυτό που λέμε Διεθνής Κοινότητα, η οποία παίρνει αποφάσεις με γνώμονα τον ανθρωπισμό και τη σωτηρία των Λαών. Έτσι:

• Αυτή τη στιγμή που μιλάμε μια χώρα βομβαρδίζεται ανηλεώς  (Λιβύη) και οδηγείται σε μια σφοδρή και σκληρή εμφύλια σύγκρουση για το καλό των ανθρώπων, των παιδιών, του λαού της. Ξαφνικά η Διεθνής Κοινότητα ανακάλυψε ότι ο Καντάφι δεν είναι δημοκρατικός ηγέτης, καταδυναστεύει το λαό του και πρέπει να «πεισθεί να αποσυρθεί». Έτσι είναι βέβαια ο Καντάφι, αλλά η ίδια η Διεθνής Κοινότητα προχθές και χθες αλλά ακόμα και σήμερα ήταν σε συνεχή, πλήρη και απόλυτη συνδιαλλαγή και συναλλαγή μαζί του όπως και με τόσους και τόσους άλλους παρόμοιους ηγέτες χωρών.

Το ίδιο περίπου σκηνικό συνέβη και στο Ιράκ, όπου η Διεθνής Κοινότητα (λέγε με Αμερική), αποφάσισε να οδηγήσει τη χώρα στη πραγματική Δημοκρατία (!). Άραγε σε ποια φάση είναι σήμερα η χώρα αυτή, έχουν μειωθεί οι κοινωνικές ανισότητες ; Έχει αυξηθεί το πραγματικό κατά κεφαλή εισόδημα για τους πολίτες της; Έχει αναπτυχθεί ένα σύστημα παιδείας, υγείας και πολιτισμού για όλους; Έχουν αμβλυνθεί οι θρησκευτικές ανισότητες; Οφείλει η Διεθνής Κοινότητα (λέγε με Αμερική) να μας πει κάτι γι’ αυτό για να γνωρίζουμε και την ουσιαστική αποτελεσματικότητα των πολιτικών της;

Η ουσία μένει, η Διεθνής Κοινότητα αποφάσισε για λόγους ουμανιστικούς να σώσει το λαό της Λιβύης.

• Την ίδια ώρα που συμβαίνει αυτό, στην Ιαπωνία ξετυλίγεται η άλλη πλευρά της λειτουργίας της Διεθνούς Κοινότητας. Ο φονικός και απίστευτα μεγάλος σεισμός, το τσουνάμι, έφεραν στο φως της δημοσιότητας την απίστευτη αλλά και απόλυτα εξηγήσιμη στο βωμό του κέρδους πολιτική που ακολουθούν οι οικονομικοί ηγέτες της χώρας αυτής. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης παραπλανητικής και επικίνδυνης τακτικής απέναντι στην παγκόσμια κοινότητα, και πριν από όλα απέναντι στο λαό αυτής της χώρας. Ένα λαό που κινδυνεύει με πραγματικό αφανισμό στα επόμενα χρόνια, και μαζί κινδυνεύει και μια μεγάλη περιοχή του πλανήτη.

Όμως, όσο και εάν ακούγεται παράξενο η Διεθνής Κοινότητα (λέγε με Αμερική), σε αυτή τη περίπτωση ακόμα σκέφτεται, αν υπάρχει ενδεχόμενο να στείλουν εκεί ένα ρομπότ για να συμβάλει στις προσπάθειες. Η Διεθνής Κοινότητα ακόμα σκέφτεται και ρωτάει την Ιαπωνική Κυβέρνηση εάν χρειάζεται τη βοήθειά της. Όχι την επέμβασή της, αλλά τη βοήθειά της.

Στη πραγματικότητα το κράτος – ιδιώτης της Ιαπωνίας, υποταγμένο στις οδηγίες και τις εντολές των μεγάλων βιομηχανιών που δημιουργούν και παράγουν τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας, δίνει σε βάρος του λαού της Ιαπωνίας αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία αυτής της βιομηχανίας στο κόσμο. Τη μάχη για την δυνατότητα να πουλάει τα μηχανήματά της στις υπόλοιπες χώρες που θέλουν να δημιουργήσουν εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας. Την ίδια ώρα, οι αντίπαλες τέτοιες βιομηχανίες παρακολουθούν μάλλον τρίβοντας τα χέρια τους τις εξελίξεις, αφού πιστεύουν ότι μέσα από αυτές θα πάρουν το πάνω χέρι στις αγορές αυτού του τομέα. Τόσο απλά, και τόσο σκληρά. Δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον πραγματικό και ουσιαστικό για τους ανθρώπους, για τους πολίτες, για τις επόμενες γενιές.

Την ίδια στιγμή η ίδια Διεθνής Κοινότητα θέλει οπωσδήποτε να μας πείσει ότι ο Ιαπωνικός λαός πρέπει να είναι το πρότυπο όλων. Καρτερικός, αμίλητος, σκυφτός μπροστά στον Αυτοκράτορα, κτυπημένος από την πυρηνική λαίλαπα μόλις πριν  50 χρόνια, αποδέχεται χωρίς καμία αντίρρηση να του στήσουν εργοστάσια θανάτου δίπλα στα ξύλινα σπίτια του στη πιο σεισμογενή περιοχή του κόσμου.

Η Διεθνής Κοινότητα, ο σύγχρονος Ιανός που τη μια φορά επεμβαίνει με ρουκέτες και σφυροκοπεί πόλεις για να σώσει τον άμαχο πληθυσμό, και την άλλη φορά κλείνει τα μάτια στην ανάγκη απλής επιστημονικής βοήθειας ενάντια στη λαίλαπα της ραδιενέργειας, προκειμένου να προωθήσει και να αναπτύξει τη σύγκρουση των βιομηχανιών και των αγορών με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος.

    Κώστας Σκηνιώτης 

 Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών