ΕΝΑ ΝΕΟΒΛΕΜΜΑ

Εδώ και χρόνια, το τρέξιμο είναι για μένα κάτιεντελώς προσωπικό. Μια αγαπημένη στιγμή της μέρας που βρίσκω ευκαιρία νααπομονωθώ, να ξεκλέψω χρόνο μόνο για μένα, να χαθώ στις σκέψεις μου και ναδιαλογιστώ – κι όλα αυτά με την απόλυτα θεμιτή δικαιολογία της προπόνησης. «Κάνωπροπόνηση» σημαίνει, για τους άλλους, πως έχω δουλειά, έχω στόχο, έχω κάποιουείδους υποχρέωση να φέρω σε πέρας. Κάνω προπόνηση σημαίνει, για μένα, πως ήρθεη ώρα να μείνω μόνη – πως ήρθε η ώρα για ενδοσκόπηση και παρατήρηση! Το τρέξιμόμου είναι στιγμή ιερή μέσα στη μέρα – ένα ιδιωτικό καταφύγιο που μεταφέρεταιστο χρόνο και το χώρο, κρατώντας στο ακέραιο το θεραπευτικό χαρακτήρα του.

Δεν εννοώ επ΄ουδενί πως η παρέα μού είναι βάρος.Αντίθετα, έχω παρέες πολύ αγαπημένες, που έχουν συνδεθεί με ευτυχισμένεςστιγμές και ακόμα με κάνουν να χαμογελώ. Απολαμβάνω, ας πούμε, την παρέα τουΚωστή, κυρίως στις διακοπές, όταν βγαίνουμε για τρέξιμο το σούρουπο, την ώραπου όλοι ετοιμάζονται για τη βραδυνή βόλτα και η δική μας εμμονή μοιάζειακατάληπτη συνομωσία. Χαίρομαι την παρέα του Αλέξανδρου τις ελάχιστες φορές πουτρέχουμε πια μαζί. Χαίρομαι αληθινά να συναντώ τους φίλους στη Φιλοθέη, μα καινα χαιρετώ άγνωστους δρομείς μ΄ ένα αίσθημα συνενοχής. Όμως, πίσω απ΄αυτά, τοτρέξιμο παραμένει για μένα εντελώς προσωπικό – ή μάλλον έτσι ήταν μέχρι πρινλίγο καιρό. Γιατί εδώ και λίγο καιρό τρέχω με παρέα.

Τον πρωτογνώρισα ένα απόγευμα στον Εθνικό Κήπο.Γνωριστήκαμε με «προξενιό», αφού ξέραμε ο ένας για τον άλλο χωρίς, ωστόσο,να΄χουμε βρεθεί. Η πρώτη συνάντηση είχε την αμηχανία κάθε πρώτης φοράς – καιαπ΄τη δική μου πλευρά το φόβο του αγνώστου. Μετά την εγκάρδια χειραψία του,ένιωσα να μπαίνω στα βαθιά. «Τώρα είσαι τα μάτια μου», μού είπε, περνώντας στονκαρπό μου ένα λεπτό σκοινάκι που μας κρατούσε ενωμένους. Οι πρώτοι γύροιδοκιμαστικοί. Οι πρώτες κινήσεις άβολες, με την αναμενόμενη αμηχανία που προξενείένα σώμα τόσο κοντά στο δικό μου. Οι πρώτες κουβέντες αναγνωριστικές καιπροβλέψιμες. Αυτό που κράτησα από την πρώτη φορά ήταν το καινούργιο βλέμμα πουμου χάρισε η νέα μου παρέα – και η επιθυμία να το δοκιμάσω ξανά.

Η δεύτερη φορά, λίγες μέρες αργότερα, ήταν εντελώςδιαφορετική. Τα βήματα πιο στέρεα, οι κινήσεις πιο συγχρονισμένες, η συζήτησηπιο χαλαρή. Κι από τότε, κάθε φορά είναι διαφορετική, πιο πλούσια σε εμπειρίες.Ανακαλύπτω έναν αθλητή με θέληση και ικανότητα – και έναν φίλο με ευαισθησία,τρυφερότητα και απέραντη υπομονή. Μοιράζομαι μαζί του τις ιστορίες και τα άγχητης μέρας μου, κι εκείνος ξεδιπλώνει μπροστά μου έναν άλλο, άγνωστο κόσμο.Εκείνος με ευχαριστεί που «είμαι τα μάτια του» - που περιγράφω τον κόσμο καιφτιάχνω εικόνες. Εγώ τον ευγνωμονώ που με μαθαίνει να παρατηρώ αντί να χαζεύω,να απολαμβάνω τον κόσμο αντί να αδιαφορώ, να χαίρομαι τις στιγμές αντί να τιςθεωρώ δεδομένες. Εγώ του «δανείζω» απλώς τα μάτια μου – εκείνος με μαθαίνει τισημαίνει θάρρος, πίστη και δύναμη. Εγώ είμαι το βλέμμα του στον ορατό κόσμο.Εκείνος σ΄έναν πλούσιο, αθέατο κόσμο που υπάρχει μέσα μας κι ας μην το ξέρουμε.

Αγγελική Κοσμοπούλου