Νοσταλγοί

          Η τελευταία προκλητική, ανιστόρητη καιεπαίσχυντη ενέργεια της μαύρης νύχτας, με την ανάρτηση των αφισών για τοΠολυτεχνείο, δεν είναι ούτε περίεργη ούτε ανεξήγητη πράξη.

          Είναι η φυσική συνέχεια και συνέπειατης θεωρητικής άποψης, της «ιδεολογίας» και της πρακτικής της ηγεσίας της«οργάνωσης» αυτής, καθώς και του σκληρού πυρήνα των «οπαδών» της.

          Είναι γνωστοί νοσταλγοί της δικτατορίαςτου 1967, των κάθε λογής δικτατόρων πριν από το 1967, αλλά είναι και γνωστοίοπαδοί και νοσταλγοί του εθνικοσοσιαλισμού – φασισμού – ναζισμού που έπνιξε δυοφορές στο αίμα την Ευρώπη.

          Δεν μιλάμε για ένα τμήμα παρασυρμένωνανθρώπων, οι οποίοι σε αυτή τη περίοδο της σκληρής κρίσης και φτώχειας,νοιώθουν σύγχυση και περιστασιακά στρέφονται προς τέτοιου είδους μορφώματα καιοργανώσεις.

          Το ίδιο συνέβη και την περίοδο τηςδεκαετίας του 40, όπου οι άνθρωποι που στράφηκαν στον εθνικοσοσιαλισμό –φασισμό ούτε γνώριζαν, ούτε μπορούσαν να διανοηθούν, τα εκατομμύρια νεκρώνπου  θα έρχονταν, τα στρατόπεδασυγκέντρωσης που θα έρχονταν, τις καταστροφές που θα έρχονταν, τα ποτάμια τουαίματος που θα έρεαν.

          Οι νοσταλγοί αυτοί, που ανάρτησαν τιςπροσβλητικές αυτές αφίσες, χρησιμοποιούν ως ρητορική και άλλοθι, το περίφημοπλέον σχήμα «τα δεινά της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά».

          Η αλήθεια όμως είναι ότι από το 1974μέχρι και σήμερα η χώρα έχει ζήσει την πιο μακριά περίοδο ηρεμίας, ειρήνης καιΚοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

          Στη περίοδο αυτή ένα μεγάλοαποκλεισμένο τμήμα του πληθυσμού βγήκε στο φως και στην επιφάνεια της ζωής,αποκτήθηκαν δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, κατακτήθηκε το 5θήμεροκαι το 8ωρο, κατακτήθηκε η άδεια, κτίστηκε το ΙΚΑ, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ηπρόσβαση στη πανεπιστημιακή εκπαίδευση, η πρόσβαση στη δυνατότητα για στέγη καιπολλές άλλες μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις.

          Ασφαλώς πολλά δεν έγιναν και πολλάέγιναν λάθος. Ειδικά από μια χρονική περίοδο και μετά. Σήμερα δε, είμαστε σεμια περίοδο αντιμεταρρυθμίσεων σε βάρος των εργαζομένων. Οι αλλαγές στηδεκαετία του 90 στη Σοβιετική Ένωση, και η σημερινή βαθιά κρίση του συστήματοςείναι βασικές αιτίες για τα συμβαίνοντα σήμερα στη χώρα, στην Ευρώπη,παγκόσμια.

          Η απάντηση στα κακώς κείμενα, δενείναι η επιστροφή στα πριν από τη μεταπολίτευση. Δηλαδή που να επιστρέψουμε;Στη Χούντα; Στους Διωγμούς της Αριστεράς; Στα Κοινοβουλευτικά Πραξικοπήματα;Στον Εμφύλιο Πόλεμο; Στους Παγκόσμιους Πολέμους; Στη Δικτατορία του Μεταξά;

          Αυτά υπήρχαν πριν από το 1974, καιαυτά ίσως ονειρεύονται οι νοσταλγοί αυτών των ιδεών.

          Η λύση είναι πολιτική, είναι τοάνοιγμα του δρόμου για τη Δημοκρατία και τον Σοσιαλισμό, είναι η προάσπιση τηςκοινωνικής ευημερίας, είναι η ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών.

          Το Πολυτεχνείο, ήταν – είναι και θαείναι μια χρυσή σελίδα της ελληνικής ιστορίας, που συμπύκνωσε την αντιδικτατορικήδράση του λαού μας.

          Το Πολυτεχνείο ζει, και δεν μπορούν νατο αμαυρώσουν άνθρωποι που το μπόι τους δεν φτάνει ούτε μέχρι τα γόνατα τηςιστορίας του λαού και της χώρας.