Αιμοδοσία

                             Κόκκινος αγωγός ζωής

                                                                        Αθήνα, 20/8/2012

Έχει ξεκινήσει και συνεχίζεται ηπροσπάθειά μας, για να οργανώσουμε κύκλους παντού, που θα δημιουργήσουν ένανκόκκινο αγωγό ζωής με συλλογή αίματος για το νοσοκομείο παίδων Αγία Σοφία.

Προς την κατεύθυνση αυτήκινούνται ήδη αρκετοί φίλοι μας, κάνοντας ενημέρωση στους ανθρώπους τους, ώστενα είμαστε όλοι έτοιμοι για να ξεκινήσουμε και πρακτικά την προσπάθεια αυτή. Ησυγγραφέας παιδικών παραμυθιών Ελένη Σκρέκου, έγραψε ένα όμορφο κείμενο πουσκοπό έχει να παροτρύνει τους μεγάλους και να εξοικειώσει τα παιδιά με τοζήτημα της αιμοδοσίας. Με ιδιαίτερη χαρά το ανεβάζουμε στην ιστοσελίδα μας.

                                                                               Γιατην ACT

                                                                       Κώστας Σκηνιώτης

Δεκάλεπτα παιχνίδια

Στις αρχές του φετινού Καλοκαιριού, ένα μεσημέρι από κείνα που ο υδράργυρος ξεπερνά στην πόλη μας τους σαράνταβαθμούς, βρέθηκα να περιμένω στον προθάλαμο του τμήματος αιμοδοσίας του τοπικούνοσοκομείου. Ένας φίλος είχε ανάγκη από αίμα και… Απέναντι μου, δυο νέα παιδιά, δεκαοκτώ με δεκαεννιά χρόνων το πολύ, μιλούσαν , γελούσαν και σχεδίαζαν τιςκαλοκαιρινές τους διακοπές. Στην απορία μου για το πώς δυο τόσο νέα παιδιάήρθαν να δώσουν αίμα και μάλιστα με τόσο καλή διάθεση μου διηγήθηκαν μιαιστορία, την ιστορία τους, που με ξάφνιασε, με συγκίνησε και ταυτόχρονα μουέδωσε χαρά και ελπίδα για το μέλλον. Με την άδεια τους προσπάθησα να μεταφέρωαυτή την ιστορία στο χαρτί . Ομολογώ ότι είχα μεγάλη βοήθεια, αφού, ο Βασίλης,ο ένας από τους δύο φίλους, είχε την καλοσύνη να μου δανείσει το τετράδιό τουτης τετάρτης δημοτικού . Σ’ αυτό το τετράδιο και με τίτλο «Ο καλύτερός μουφίλος» ο δεκάχρονος τότε Βασίλης τα έγραφε κάπως έτσι:

«Ο Στέφανος είναι ο καλύτερος μου φίλος.Στην αρχή βέβαια δεν με είχε φίλο. Είχε μόνο το Δήμο και το Θάνο και όλοπαίζανε με τις σβούρες τους και κάτι τέτοια παιχνίδια που έφερναν από το σπίτι.Είχα κι εγώ σβούρες στο σπίτι. Και αυτοκινητάκια ένα σωρό και ένα ρομπότκόκκινο που μιλάει και λέει όλο : «τι θέλεις να παίξουμε τώρα αφεντικό;» Όμως ηκυρία Χαρά είχε πει να μη φέρνουμε παιχνίδια στο σχολείο και η μαμά συμφωνούσεαπόλυτα μαζί της. Αυτή η  μαμάπάντα συμφωνεί με τις δασκάλες και δεν καταλαβαίνω καθόλου το γιατί. Αφού εγώ είμαιτο παιδί της και η δασκάλα είναι απλά μια δασκάλα .  Ώρες ώρες θυμώνω τόσο πολύ μαζί της. Όπως τότε που ο Στέφανοςδεν με είχε φίλο και έκλαιγα κάθε απόγευμα γι’ αυτό.   Ώσπου ένα απόγεμα Σαββάτου χτύπησε το κουδούνι και… Νασου ο Στέφανος με τη μαμά του στην πόρτα μας! Αχ είναι τέλεια αυτή η μαμά μου!Κανόνισε να έρθει ο Στέφανος για να παίξουμε με τα παιχνίδια μου και ναγνωριστούμε καλύτερα. Από τότε που πηγαίναμε στα μεγάλα νήπια, μέχρι τώρα πουείμαστε στην τετάρτη δημοτικού, όλα αυτά τα χρόνια, ο Στέφανος κι εγώ είμαστεαχώριστοι. Μαζί στο σχολείο , μαζί στο παιχνίδι μαζί στις διακοπές μαζί σε όλα.Ο μπαμπάς μου λέει ότι είμαστε και οι δύο τρελόπουλοι , γι’ αυτό ταιριάζουμεκαι ο μπαμπάς του Στέφανου συμφωνεί. Οι μαμάδες βέβαια λένε ότι αν δεν ήταν εκείνες ίσως και να μην γινόμαστανποτέ φίλοι εμείς οι δύο . Και έχουν δίκιο . Το ότι γνώρισα το Στέφανο τοχρωστάω στη μαμά, το ότι τον έχω όμως ακόμα κοντά μου το χρωστάω σίγουρα στομπαμπά.

Πέρυσι το καλοκαίρι ο φίλος μου πήγε μετην οικογένειά του μερικές μέρες στο χωριό του παππού Στέφανου πάνω στο βουνό.Όσο έμεινα μόνος μου στην πόλη γκρίνιαζα συνεχώς και μετρούσα τις μέρες, έξιμέρες ως τη Δευτέρα , πέντε μέρες ως τη Δευτέρα.  Επιτέλους εκείνη η Δευτέρα , η ημέρα της επιστροφής από τοβουνό έφτασε. Ετοιμάστηκα από το μεσημέρι και περίμενα το μπαμπά μου στην πόρτα. Μου είχε υποσχεθεί, ότι θα γύριζε νωρίς  το απόγευμα από τη δουλειά του για να με πάει στο σπίτι του Στέφανου. Η ώρα περνούσε και ο μπαμπάς πουθενά. «Να δεις που πάλι θα αργήσει στο  γραφείο, πάλι δεν θα τηρήσει τηνυπόσχεσή του, πάλι θα πει : Συγγνώμη Βασίλη αγόρι μου , προέκυψε κάτι έκτακτο». Κάτι τέτοια σκεφτόμουν και θύμωνα με το μπαμπά και κοκκίνιζαν τα αυτιά μουκαι θα τα έβλεπε έτσι κόκκινα ο Στέφανος και θα έσκαγε στα γέλια.

Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν η πόρταάνοιξε και μπήκε ο μπαμπάς. Φαινόταν τόσο ταλαιπωρημένος που ο θυμός μου έσβησεμονομιάς. Τον αγκάλιασα και του είπα «καλησπέρα μπαμπά». Ο μπαμπάς με πήρε απότο χέρι , κάθισε στην αγαπημένη του πολυθρόνα , με ανέβασε στα γόνατά του καιμου είπε « Συγγνώμη Βασίλη αγόρι μου που άργησα. Έφυγα από γραφείο νωρίς, όπωςείχαμε συμφωνήσει. Είχα κέφι και έβαλα στο ραδιόφωνο να ακούσω τον αγαπημένομας σταθμό. Λίγο πριν φτάσω σπίτι , ο σταθμός διέκοψε το πρόγραμμα του για μιαεπείγουσα ανακοίνωση. Μιλούσε για ένα παιδάκι που τραυματίστηκε σε τροχαίο καιχρειαζόταν επειγόντως αίμα. Όπως καταλαβαίνεις έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσαστο Νοσοκομείο. Ένα μικρό παιδί βρίσκονταν σε κίνδυνο και  έπρεπε να το βοηθήσω.»  Ένιωσα τόσο περήφανος για το μπαμπά μου.Άρχισα να του λέω πόσο άσχημα αισθανόμουν που πριν είχα θυμώσει μαζί του καιπόσο πολύ τον αγαπώ και στο τέλος του είπα «Αύριο το πρωί που θα με πας στο Στέφανοθα του τα πω όλα για να δει πόσο σπουδαίος είναι ο μπαμπάς μου!» «Εντάξει αγόριμου απάντησε ό μπαμπάς όμως αύριο δεν μπορούμε να δούμε το Στέφανο στο σπίτιτου. Ξέρεις  συνέβη ένα ατύχημακαθώς γύριζαν από το χωριό: ένα αυτοκίνητο προσπέρασε αντικανονικά ένα μεγάλοφορτηγό και έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο μπαμπάςτου Στέφανου. Ο Στέφανος , η μαμά του και ο μπαμπάς του νοσηλεύονται τραυματισμένοιστο νοσοκομείο» «Αποκλείεται! φώναξα κλαίγοντας, που το ξέρεις αυτό εσύ μπαμπά, αφού μόλις τώρα γύρισες και...» «Αγάπη μου το αίμα που ζητούσαν ήταν για τοφίλο σου. Ευτυχώς το πήρε στην ώρα του και τώρα είναι πολύ καλύτερα. Μπορείς νατο διαπιστώσεις και μόνος σου αύριο το πρωί που θα πάμε στο νοσοκομείο να τονεπισκεφτούμε»

Πράγματι , ο Στέφανος, ο καλύτερός μουφίλος,  μετά από λίγο καιρό έγινεαπολύτως καλά . Το ίδιο και η μαμά του και ο μπαμπάς του. Μια περιπέτεια ήτανκαι πέρασε , όπως λέει η δική μου μαμά. Όμως κάτι τέτοιες ιστορίες δεντελειώνουν πάντα έτσι . Στο νοσοκομείο γνωρίσαμε τη Σοφούλα . Εκείνη ερχότανεκάθε εβδομάδα για μετάγγιση αίματος. Όπως μας εξήγησε η μαμά της έχει μιαασθένεια στο αίμα και η εβδομαδιαία μετάγγιση της είναι απολύτωςαπαραίτητη.  Το ίδιο απαραίτητηείναι και για ένα τόσο δα μικρό μωράκι , που θα το πούνε Λουκά. Ένα μωράκι πουγεννήθηκε με προβλήματα και χρειάζεται αίμα για να δυναμώσει και να μεγαλώσεισωστά. Τα παιδιά αυτά και οι οικογένειές τους ζούνε συνεχώς με την αγωνία : «θα έχει αύριο το νοσοκομείο αίμα; θα γίνει η μετάγγιση στην ώρα της;»  Έπειτα είναι και τα άλλα παιδιά, εκείναπου δεν πρόλαβαν, που δεν ήταν τυχερά σαν το Στέφανο , που δεν πήραν όσο αίμαχρειαζόντουσαν την ώρα που έπρεπε και δεν τα κατάφεραν τελικά. Όπως εκείνο τοπαιδί. Το γειτονόπουλό μας, ο Λεωνίδας, που τον παρέσυρε μια μηχανή έξω από τηνπόρτα του σπιτιού του. Ήταν μέσα Αυγούστου όταν συνέβη το ατύχημα και τοΚαλοκαίρι οι ανάγκες σε αίμα αυξάνονται δραματικά λέει ο μπαμπάς. Που θα πειδεν φτάνει για όλους όσους το χρειάζονται. Που θα πει για το Λεωνίδα , που ήτανο καλύτερος στο μπάσκετ, που αγαπούσε τη Χριστίνα στα κρυφά, που φέτος θαπήγαινε στην έκτη Δημοτικού δεν έφτασε…

Τα παιδιά δεν δίνουν αίμα λέει ο μπαμπάς.Μόλις όμως μεγαλώσουμε ο Στέφανος και εγώ θα γίνουμε αιμοδότες. Έτσιαποφασίσαμε. Από τώρα δεν φοβόμαστε καθόλου ούτε τις βελόνες ούτε τίποτα . Θαπάμε , θα δίνουμε αίμα, θα πίνουμε ένα χυμό (το είδα ότι σου δίνουν χυμό εκείόταν πήγαμε με το μπαμπά) και αυτό ήταν όλο, τέλος. Άλλωστε για τους μεγάλους ,όπως λέει ο μπαμπάς , η διαδικασία είναι απολύτως ασφαλής, χρειάζονται μόνοδέκα λεπτά και μπορείς να σώσεις μια ζωή...»