Για τον Μανώλη και τον Νίκο

Μέσα σε 40 μόλις μέρες γίναμε όλοι πολύ φτωχότεροι. Πραγματικά φτωχότεροι, όχι με όρους οικονομικούς και νομισματικούς που συχνά είναι ψεύτικοι, αλλά με όρους αληθινούς, πνευματικούς, ανθρώπινων σχέσεων, με όρους προάσπισης και προαγωγής του Πολιτισμού της Τέχνης των αρχών του Ουμανισμού. Γίναμε φτωχότεροι γιατί έφυγαν δύο άνθρωποι που αποτελούσαν λίθος στο οικοδόμημα που έχει τόσο μα τόσο ανάγκη κάθε κοινωνία, δηλαδή στο οικοδόμημα του ύφους της υπεράσπισης αρχών και υπεράσπισης για την ζωή.

Ο Μανώλης Ρασούλης και ο Νίκος Παπάζογλου, δύο ξεχωριστοί άνθρωποι, δύο μεγάλες προσωπικότητες της Λαϊκής Τέχνης και του λαϊκού Πολιτισμού. Δύο άνδρες που με τις δικές τους δυνάμεις στηριγμένοι στην δύναμη και στην αξία που τους έδινε ο απλός κόσμος, οι νέες, οι νέοι, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι πορεύτηκαν αταλάντευτα στον δρόμο που είχαν αποφασίσει.

Δύο άνδρες που σφράγισαν την εποχή τους, που συμμετείχαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο στους αγώνες αυτού του λαού, που έκαναν ότι πέρναγε από το χέρι τους για να ανοίξουν δρόμο στους νεότερους από αυτούς καλλιτέχνες.

Γίναμε φτωχότεροι από την έλλειψη της φυσικής παρουσίας τους. Μας ανακουφίζει το γεγονός ότι θα έχουμε κοντά μας το πολύτιμο έργο τους. Μας προβληματίζει βέβαια το πώς οι άνθρωποι αυτό «θα αντικατασταθούν» από άλλους της δικής μας γενιάς. Καμιά φορά νοιώθουμε ότι στην πορεία των δεκαετιών κάπου υπάρχει ένα κενό, κάπου υπάρχει μια μαύρη τρύπα σε ότι αφορά την ύπαρξη ανθρώπων με αυτή την εμβέλεια.