Ζυγά διαμάντια

Καθόταν λυπημένος και χωρίς να προσπαθεί νακρύψει τα δά­κρυα απ’ τα μάτια του της είπε:

«Ένα διαμάντι, είναι πάντα ένα διαμάντι. Έχει μια αξία που τηνκαταλαβαίνεις, είτε το κρατάς απαλά στο χέρι, την ώρα που το ηλιοβασίλεμαστέλνει τις μελαγχολικές ακτίνες του, είτε το κοιτά­ζεις σιωπηλά, την ώρα πουχαράζει και το φως έρχεται και βάφει πράσινα τα φύλλα των δέντρων. Είναι πάλικάποιες ώρες που δεν είσαι βέβαιος. Τότε το κρατάς κατάντικρυ στο φως καιπαρατηρείς τις αναλαμπές και τα ωραία του χρώματα. Διατρέχεις με το χέρι τιςακμές και τις έδρες του, που είναι τέλειες. Και τότε ξέρεις ότι ναι, είναιδιαμάντι αδάμαστο, όμως εύθραυστο.

Το φυλάς φυλαχτό, μακριά απ’ τη φλόγα. Γιατί υπάρχει μια φλό­γαπου όταν καταφέρει και το κάνει καρδιά της μπορεί να το εξαφανίσει να μηναφήσει ίχνη πίσω του, να μην το ξαναδείς ποτέ. Και τότε κι εσύ θα νιώσεις ναλιγοστεύει το οξυγόνο της ζωής σου, κα­θώς το όμορφο μοναδικό διαμάντι σου, τηνώρα που μετουσιωνόταν, πήρε το οξυγόνο σου για πάντα».

Αυτή, κοιτάζοντάς τον ίσια στα μάτια, τουαπάντησε με ένα ήρε­μο χαμόγελο:

«Ορισμένα διαμάντια δεν πεθαίνουν ποτέ. Δεν μετατρέπονται σεδιοξείδιο του άνθρακα. Μεταμφιέζονται απλώς έτσι, ενώ στην πραγματικότητα είναιγεμάτα οξυγόνο, αλμυρό θαλασσινό νερό που εξατμίστηκε, φως από έναν ήλιο πουθέλεις πάντα να βρίσκεις στη ζωή σου. Αυτά τα διαμάντια είναι πάντα ζυγά, όπωςζυγά είναι και τα μάτια και τα αυτιά, και τα χέρια…

Αυτά τα διαμάντια εκπέμπουν μια μοναδική, ξεχωριστή συχνότητα.  Όπου και αν είναι, σε διαφορετικό πλανήτη, σεδιαφορετική ήπειρο, στο τέλος βρίσκονται και μένουν πάντα μαζί.

Αν ήμουν διαμάντι, αν ήταν να καώ από το ζυγό διαμάντι μου, τότεθα έτρεχα αμέσως να πέσω στη φωτιά του. Αυτό δεν είναι έν­δοξος θάνατος, αλλά η αρχή μιας νέαςζωής».