Πλατεία Αριστοτέλους

Συναντήθηκαν για άλλη μια φορά

στο ίδιο μέρος , την ίδια ώρα.

Ήταν αρκετοί:

δυο περιστέρια, ίσως τρία

ένα παγκάκι – ξεθωριασμένο είναι η αλήθεια-

μια κοπέλα –συνήθως χαμογελαστή-

Τα περιστέρια δεν έμειναν πολύ

πέταξαν, προς τη μεριά της πλατείας,

όχι προς τη θάλασσα,

το πέταγμα πάνω από τα κύματα

είναι δουλεία των γλάρων άλλωστε.

Το παγκάκι περίμενε

υπομονετικό και ασάλευτο

κάθε μέρα, αυτή την ώρα,

περίμενε το γλυκό άγγιγμα του δειλινού.

Και η κοπέλα;

Η κοπέλα ήταν εκεί για να μετρήσει

ένα , δύο , τρία , εκατόν σαράντα επτά

εκατόν σαράντα επτά δειλινά μετά το αντίο…

Όχι , αύριο δεν θα έρθει,

δεν θα έρθει την ώρα του δειλινού,

το μέτρημα έγινε, πλέον,

ιδιαίτερα κουραστικό .

Αύριο θα έρθει νωρίς το πρωί

Θα πει καλημέρα στη θάλασσα

στην πλατεία , στην πόλη ολόκληρη!

Αύριο! Αύριο!

Αυτή τη φορά θα γίνει έτσι ακριβώς.

Το αποφάσισε και η απόφασή της δεν αλλάζει.

Βέβαια,

(το παγκάκι, τα περιστέρια,

η πλατεία και η θάλασσα το ξέρουν αυτό)

την ίδια απόφαση είχε πάρει και χτες…

Το ποίημα είναι της Ελένης Σκρέκου